Ostatni

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością M.Lunde i bardzo chętnie sięgnę po jej poprzednie książki. Surowy, skandynawski styl, prostota wyrazu oraz jasny, dobitny przekaz.
W tej powieści zarówno ludzie jak i zwierzęta mają tyle samo do powiedzenia. natura została tu ukazana z wielkim szacunkiem, oddaniem. Autorka snuje przed nami ponurą wizje rzeczywistości, która ma stanowić przestrogę, ale dać też nadzieję. Trzy perspektywy czasowe i bohaterowie, których łączy ratowanie gatunku konia Przewalskiego.
Lunde stawia pytania - co jest ważniejsze ludzie, czy zwierzęta? - z zaznaczeniem, że zwierzęta bez ludzi mogą funkcjonować, ale czy odwrotnie? Czy ludzkość przetrwa bez zwierząt?
Każdy z bohaterów cierpli na swego rodzaju głód bliskości, tęsknoty do drugiego człowieka, do natury. Czytając czujemy niepokój, gdyż ponura wizja rzeczywistości przedstawiona w powieści pokazuje nam świat, jakiego nie znamy i nie chcielibyśmy znać, w którym nikt nie czuje się bezpieczny.

Moje pierwsze zetknięcie z piórem pisarki i wiecie co? Jestem oczarowana..

Akcja powieści dzieje się na trzech płaszczyznach czasowych Pierwsza z nich przenosi nas do XIXw. Dwóch mężczyzn udaje się na wyprawę w poszukiwaniu koni, których gatunek już dawno uważano za wymarły.
Druga historia zabiera nas w to samo miejsce - do Mongolii - ale ponad 100lat później. Poznajemy tam Karin, która dbała o konie, które teraz ma wprowadzić do naturalnego środowiska.
Ostatnia historia to czasy bardzo odległe w porównaniu z tymi w książce. Rok 2064. Tym razem autorka przenosi nas do Norwegii, w okres klimatycznej katastrofy, gdzie nie ma już dosłownie nic. W tak trudnej sytuacji młoda kobieta musi zadbać o siebie, swojego syna i dwa konie, które są dla niej jak dzieci.

Wydaje się dziwne... Proste.. Nijakie?
Też tak na początku myślałam, ale im bardziej zagłębiałam się w tę historię tym bardziej byłam nią oczarowana, a za razem przerażona. Dwa skrajne uczucia, które często przyprawiały mnie o zawał serca. Autorka w przerażający sposób uświadamia czytelnika, jak bardzo prawdopodobnie może wyglądać nasz świat, kiedy będzie on u progu apokalipsy. Przyznaję, że opisy przyprawiały mnie o szybsze bicie serca i zawsze ogarniający mnie smutek. Jest to jedna z lepszych powieści jakie dotychczas czytałam.

Jestem zachwycona tą książką i wiem, że pozostanie ona na długo w mojej pamięci. Jest ona bardzo delikatna, wręcz powiedziałabym subtelna. Napisana z ogrom...