Historia pszczół

Nie lubię czytać książek pod wpływem szumu medialnego, okrzykniętych bestsellerami, świeżo nagrodzonych. Blurby, jeżeli czytam, to po zakończonej lekturze. Krótko: nie lubię rozbudzonych oczekiwań przez czynniki zewnętrzne, które rzadko kiedy (lub prawie nigdy) są zbliżone do moich odczuć polekturowych. Lubię natomiast, jak najbardziej zbliżone do samodzielnego, „odkrywanie” danej pozycji.

W odniesieniu do „Historii pszczół”, która stosunkowo niedawno miała swoją premierę, trudno byłoby udawać, że nie pamiętam ochów i achów towarzyszących pojawieniu się książki u nas. Natomiast nie zachowały się w mojej pamięci podpowiedzi związane z treścią utworu, co pozwoliło mi sięgnąć po książkę bez konkretnych oczekiwań.

Zaczęłam czytać z zapałem. Początkowo autorka prowadziła nas przez, wydawałoby się, trzy różne rodzinne opowieści, których zbiór wspólny stanowiły pszczoły, marzenia rodziców związane z dziećmi i przeżywanie straty. Wspólnym elementem była również nauka. Najpierw, jako zachwyt nad wynikami obserwacji, później jako konsekwencje wykorzystania wiedzy do ingerencji w świat przyrody, w końcu zaś, jako koło ratunkowe w nadziei powrotu do dawnego świata.

Później opowieści łączą się, chciałabym napisać, że zgrabnie, ale w przypadku moich odczuć, byłoby to dużą przesadą. I jeśli w początkowej fazie książka wzbudziła moje zainteresowanie, to z kolejnymi porcjami poznawanych historii, traciła, w tempie nieproporcjonalnym do ilości przeczytanych stron, na...

,,Pszczoła umiera, kiedy jej skrzydełka zostaną zniszczone, postrzępione od intensywnego używania, niczym żagle na Latającym Holendrze. Umiera w skoku, kiedy potrzebuje pomocy, a ma zbyt ciężkie brzemię, może niesie więcej niż zwykle, jest napęczniała od nektaru i pyłku, i tym razem jest tego za dużo, skrzydła odmawiają posłuszeństwa. Nigdy już nie wróci do ula, runie po prostu na ziemię z całym swoim brzemieniem. Gdyby miała ludzkie uczucia, byłaby w tym momencie szczęśliwa, przekraczałaby bramy niebios, dobrze wiedząc, że wprowadziła w czyn ideę samej siebie. Ideę pszczoły, jak by to pewnie mógł sformułować Platon. Zniszczenie skrzydełek, w ogóle jej śmierć, jest wyrazem tego, co zrobiła, oraz tego, po co została stworzona na ziemi, dowodem, że dokonała niezwykłych czynów jak na tak małe ciało.’’

Rok 2098 – Syczuan, Dystrykt 242
Tao, podobnie jak setki innych kobiet, pracuje codziennie przy ręcznym zapylaniu roślin. Wspina się wysoko i ostrożnie na drzewa, by za pomocą małego pędzelka z kurzych piór godzinami starannie nanosić na kwiaty grusz złoty pyłek. Dzień po dniu stara się wykonywać delikatne, finezyjne ruchy.

Reszta recenzji można przeczytać tu: https://tekstomancja.wordpress.com/2016/05/11/historia-pszczol-mai-lunde/

Dawno nie wciągnęła mnie taka książka "o niczym". Bo niby nic się w niej nie dzieje, fabuła niespieszna, szalonej akcji brak, a jednak oderwać się nie można. A wszystko prowadzi do jednej, jakże ważnej konkluzji - należy szanować i żyć w zgodzie z naturą. Bez tego tylko jeden krok do wyginięcia ludzkości. Trochę to przerażające, kiedy uzmysłowimy sobie jak bardzo jesteśmy uzależnieni od przyrody, w tym przypadku od małych, pracowitych pszczół. Co może się wydarzyć, kiedy ich zabraknie? Przeczytajcie. Warto.

Niestety, rozczarowanie. Przede wszystkim dlatego, że spodziewałam się więcej po książce poruszającej ważny temat, alarmującej o sytuacji, która szybciej niż wyczerpanie się źródeł energii czy zmiany klimatyczne może doprowadzić do upadku ludzkiej cywilizacji. Chodzi o masowe wymieranie pszczół. Rozumiem, ze autorka chciała publicystyczne treści podać w strawnej powieściowej formie, żeby dotrzeć do jak najszerszej rzeszy czytelników. To doceniam, popieram, literatura zaangażowana nie przeszkadza mi (oczywiście, jeśli jest zgodna z moimi przekonaniami, nie czarujmy się). Tutaj jednak zawiodło wykonanie.

Literacko książka jest bardzo słaba. Mamy trzy główne wątki, których fabuła dzieje się w różnych miejscach i czasie. Wątek chiński dzieje się pod koniec XXI wieku, kiedy ludzie ręcznie zapylają drzewa owocowe bo pszczoły już wyginęły. Bohaterka Tao jest taką zapylarką, a osią akcji jest tajemniczy wypadek w lesie, któremu ulega jej trzyletni syn. Tao wyrusza go poszukiwać w Pekinie, opustoszałym z powodu głodu ale z najlepszymi szpitalami w kraju. Nie będę się pastwić nad autorką, w skrócie powiem, że wizja przyszłości nakreślona pobieżnie i z wielkimi lukami logicznymi. Zgrzytało mi bardzo.
Drugi wątek, XIX-wieczna Anglia, bohater William niespełniony naukowiec, dzieciorób z pretensjami do żony, opracowuje model idealnego ula. Potem go niszczy i kładzie się do łóżka. Z grubsza koniec wątku.
George, bohater wątku współczesnego, wypada najbardziej ludzko i re...

Maja Lunde, to popularna w swojej ojczyźnie pisarka książek dla dzieci.Historia pszczół, to jej debiut, w powieściach dla dorosłych czytelników.Powieść,ta, wywołała olbrzymie zamieszanie w Norwegii, zdobywając liczące się nagrody literackie, a prawa do druku, wykupiło kilkanaście, państw.W Polsce, ukazała się nakładem Wydawnictwa Literackiego.

Trzy płaszczyzny czasowe, różni bohaterowie, których łączy niezwykły owad jakim jest pszczoła.To opowieść przede wszystkim opisująca nas jako ludzi i nasze dążenie do samozagłady.To pytanie o to kim jesteśmy i dokąd zmierzamy.

Pierwsza, z tych opowieści rozgrywa się, w połowie XIX wieku.Jest to opowieść o Williamie, którego marzenia zrujnowała rzeczywistość.Dopiero pomysł zbudowania ula, przywraca mu wiarę w siebie, a jego pszczoły przyniosą mu zaszczyt i sławę.
Druga opowieść, to wiek XXI.George, to właściciel kilkuset uli, które są jego dumą i oczkiem w głowie.George chce przekazać swoją firmę jedynemu synowi, jednak ten ma zupełnie inne spojrzenie na swoje przyszłe życie.Dodatkowo, wśród pszczelarzy, roznosi się niepokojąca wiadomość o wymieraniu całych populacji pszczół.
Trzecia opowieść, wybiega w niedaleką przyszłość, w której przedstawione są Chiny, które jako jedyne, poradziły sobie z globalną katastrofą.Młoda kobieta ręcznie zapyla setki drzewek owocowych, które są podstawą gospodarki chińskiej.Tao marzy o lepszym życiu dla siebie, oraz swojego syna.

Niezwykle ciekawa i genialnie skonstruowan...

Maja Lunde pisarka, która podbiła świat dzięki pszczołom. Sięgnęłam po jej powieść zaciekawiona. Mój tata jest pszczelarzem przez co te małe owady są dla mnie niemal jak rodzeństwo. Byłam ciekawa czy "Historia pszczół" to naprawdę coś wartego polecenia. Zaryzykowałam i...

Poznajcie Williama, George`a i Tao. Co łączy te trzy postacie? Nikogo nie zaskoczy jak powiem, że pszczoły. Co ich dzieli? Pochodzenie, sytuacja majątkowa i lata kiedy żyją. O ile William i George pszczoły spotykają za oknem to Teo niestety sama zapyla rośliny- pszczoły wyginęły.

Saga wciąga, kolejne strony mówią coraz więcej o ludziach, naszym zachowaniu i tym jak ogromne znaczenie mają nasze decyzje. Wpływają one nie tylko na nas, ale i na innych. Nie możemy też zapominać o naszym dziedzictwie.

Powieść czyta się bardzo szybko mi to zajęło jedno popołudnie na huśtawce. Obawiałam się nieco, że saga będzie nudna, bądź ciężko będzie ją zrozumieć, ale na szczęście moje obawy okazały się płonne.

Nie jest to też typowo babskie czytadło. Kupiłam ją w prezencie tacie i jestem pewna, że mu się spodoba.

Historia piękna, niesamowicie napisana, wszystko pięknie układa się w całość jak puzzle. Tylko... jak ja nie lubię książek gdzie opisane jest cierpienie matki po stracie dziecka. Moje serce tego nie może znieść i później mam książkowego kaca...