Ostatnie pięć minut

Kiedy zapoznałam się z opisem książki Ostatnie pięć minut, wiedziałam,że to nie jest temat dla mnie, bo z reguły nie poświęcam czasu zbrodniarzom, ponieważ w moim mniemaniu na to nie zasługują. Jedak po czasie zwyciężyła ciekawość i skusiłam się na przyswojenie reportażu w formie audiobooka. Powiedzieć, że jestem negatywnie zawiedziona to nie powiedzieć nic. Pani Michelle jest bardzo chaotyczną, w moim odczuciu niepoukładaną osobą co przełożyło się na jej notatki, które prowadziła w pracy, a co w ostateczności przeniosła na reportaż. Jej kolega z pracy, który dorzucił swoje trzy grosze, jest znacznie bardziej poukładany i był oddany swojej pracy znacznie bardziej. To, co najbardziej przeszkadzało mi w reportażu to brak konsekwencji i hipokryzja. Pani Michelle pracując najpierw jako dziennikarka, a później jako osoba związana z więziennictwem na temat kary śmierci nie miała w sumie zdania. Znaczy się miała zdanie, ale wszystko zależało od więźnia. Jak się z którymś zakumplowała, co było nieprofesjonalne to dla takiej osoby kara śmierci była zbyt sroga. A jak ktoś był więźniem, któremu resocjalizacja nic nie dała to kara śmierci była akuratna. Kiedy autorka reportażu odeszła z pracy bardziej skłonna była opowiadać się za zniesieniem kary śmieci. Jednakże, kiedy ktoś zabił osobę z jej rodziny nagle kara śmierci jest dobrym sposobem. Ja rozumiem emocje bohaterki, ale ja chciałam mieć do czynienia z profesjonalnym reportażem, a nie dziennikiem kobiety, która sama nie do końca...

Literatura faktu ma to do siebie, że często podejmowane są w niej tematy kontrowersyjne. Na szczęście większość autorów stara się w swoich publikacjach przedstawić obiektywnie różne poruszające historie. Niestety nie można tego powiedzieć o Michelle Lyons.

Autorka "Ostatnich pięciu minut" z wykształcenia jest dziennikarką. Jej książka miała być z założenia wspomnieniem z okresu jej pracy w więzieniu jako przedstawiciel opinii publicznej podczas egzekucji skazańców. Czym jest w rzeczywistości? Trudno to określić jednym słowem, ale dziwię się, że ktoś zdecydował się coś takiego wydać, a tym bardziej przetłumaczyć na język polski.

Europejczycy są w tej książce wielokrotnie obrażani, ponieważ krytykujemy Teksas za ciągłe przeprowadzanie kary śmierci. Zresztą każdy, kto nie popiera egzekucji jest przez autorkę uważany za ignoranta, który nic nie wie o życiu.

Skazanie kogoś na śmierć nie zawsze jest karą, często stanowi wybawienie i ulgę dla wielu przestępców. Część z nich prowokuje policję do oddania strzału już podczas zatrzymania. Jest to zjawisko badane przez amerykańskich psychologów, ale nie mam pewności czy oni są zdaniem autorki wystarczająco kompetentni. Bo wiecie, tylko ludzie z Teksasu powinni decydować o tym, jak ma wyglądać świat. Sama przytacza przykłady potwierdzające tę teorię, ale do niewygodnych dla jej światopoglądu faktów, nie odnosi się wcale.

Nie chcę tu rozpoczynać dyskusji nad karą śmierci i alternatywami dla niej...