Pamiętnik Księżniczki 3. Zakochana księżniczka

"Gdybyście byli na miejscu Michaela Moscovitza - no wiecie, prymusa, którego przyjęto na uniwersytet Columbia jeszcze przed normalnymi zapisami - z kim byście woleli się spotykać? Z dziewczyną, która potrafi klonować muszki owocowe we własnej sypialni, czy z dziewczyną, która ma ledwie tróję z algebry w pierwszej licealnej, i to mimo że JEJ MATKA JEST ŻONĄ NAUCZYCIELA TEGO PRZEDMIOTU?"

Problemy miłosne nastolatków, nagminnie zresztą przez zainteresowanych wyolbrzymiane, bywają naprawdę urocze :) Anonimowe wyznania miłosne, wielotygodniowe podchody do powiedzenia "cześć" i inne tego typu sprawy nie ominęły i mnie, więc czytając o perypetiach głównej bohaterki miałam okazję trochę powspominać. Wiem, brzmię jak osiemdziesięcioletnia staruszka, ale jeżeli dożyję tak sędziwego wieku, zapewne przeczytam jeszcze raz "Pamiętnik księżniczki" żeby powspominać stare czasy.

Część trzecia przepełniona jest problemami sercowymi młodej księżniczki, a zakończenie... miód i orzeszki.

Kolejna książka o Mii, która tak naprawdę jest Jej Książęcą Wysokością. A że i Jej Książęca Wysokość jest człowiekiem, to i miłość nastolatki nie jest jej obca... O czym czytelnik przekonuje się w każdej książce cyklu, więc pisanie osobnej części zaytutułowanej w taki, a nie inny sposób, wydaje się... zbędne?

Koszmar. Po pierwszych paru stronach miałam już dość tych ciągłych powtórzeń, bo jak po raz setny czytam jak to Mia kocha Michaela to aż mi się rzygać chce. Z trudem dobrnęłam do końca książki. Nie jestem pewna czy mam ochotę sięgać po następne części.

A mi wręcz przeciwnie podobała mi się i to czy komuś się podobała nie zależy wcale od wieku tylko od gatunku książek, które się lubi. Jedni wolą fantastykę, a jedni młodzieżowe przemieszane z obyczajowymi. Ja osobiście lubię to i to :)

Nie mogłam doczekać się, kiedy wreszcie brat przyjaciółki Mii się w niej zabuja, no i doczekałam się. On jest chyba jedyną postacią, dla której wciąż czytam te książki...

Przereklamowane dno. I to wcale nie jest książka dla nastolatek, tylko dla małych dziewczynek, które są zafascynowane księżniczkami. Bardzo mi się nie spodobała.

Strasznie lubię książki Meg Cabot. Podobnie jak poprzednie dwie, ta część również mi się spodobała. Lekka i przyjemna lektura. Bardzo szybko się ją czyta.

Czasami Mia zachowywała się dziwnie, ale przyjemnie się czytało, bo byłam ciekawa co na to wszystko powie jej wybranek. :)

Igrec - dokładnie. Czy ona naprawdę ma coś z głową? Bo w niektórych momentach zachowuje się wręcz jak zwykły dzieciak.

Szkoda, że dopiero pod koniec całośćzaczęła się rozkręcać. Ale książkanie jest taka zła.

Miło się czytało i tak jak po każdej z części - od razu chce się sięgnąć po następną.

Dla mnie najlepsza zaraz po ostatniej z serii, ostatni rozdział jest taki świetny ;)

Przez tą część jeszcze przebrnęłam. Była jaka-taka, ale dało się przeczytać.

O rany, to były czasy jak się zaczytywało w Pamiętniku Księżniczki :)