Sukcesja

Po "Sukcesję" sięgnęłam bez przekonania i stwierdzam, że było warto.
Jest naprawdę dobra. Owszem, zdarzyło mi się kartkować strony a to z tej przyczyny, że nie jestem fanem scen pościelowych i ten motyw mnie nie kręci. Z drugiej strony "momentów" jest mało, więc i kartkowania nie było wiele. Rozbił mnie natomiast kontrast pomiędzy ciemnokasztanowatym na początku a kruczoczarnym na końcu. By tak rzec - śmiechłam. Ale ok, rozumiem. Każda kobieta przynajmniej raz w życiu eksperymentuje z kolorem. ;q Pomijając tę jedną niekonsekwencję nie mam powodów, by się czepiać. Pastorówna w dyskusji równie biegle posługuje się słowem co pięścią i wygrywa na punkty. Rawlings w imię zasad próbuje nagiąć nową rzeczywistość do własnych widzimisię, ale - jak sam przyznaje - przegrał już na starcie. Reszta świata ma do wyboru: dostosować się do poglądów Pegeen lub iść do diabła. Przyjemnie się czytało, jak Pegeen zmienia świat lorda a lord zmienia się wraz z nim. To lord jako pierwszy przyznaje, że trawi go więcej niż pożądanie i chce czegoś więcej niż tylko figli; on pierwszy mówi, że kocha i nie boi się zaangażować. Jakieś to takie było wdzięczne i samo w sobie urocze.
Z reguły to ona musi się szarpać z osiołkiem. Romans jak na romans jest hmm... dynamiczny. Książka czyta się właściwie sama, z niewielkimi przerwami na oddech. "Sukcesja" nie pozwala się nudzić; wciąga i kradnie czas. Nieczęsto się zdarza, by książka zaaferowała do tego stopnia. Nie jest to może jakiś efekt WOW, ale mnie...