Opinia na temat książki Pan Wilków

Akcja nabiera (nareszcie!) w czwartym tomie "szwungu". Sympatie autora do bohaterów także się nieco krystalizują: Pilipiuk z uporem przeciwstawia pozornie tylko religijnym, za to potwornie biadolącym postaciom Marka Oberecha i Staszka ("pójdę do czyśćca czy do piekła? Zabiłem przecież człowieka w obronie własnej", "jestem hieną cmentarną, ojojoj, jaki jestem brzydki!") z ich współczesną nam niepewnością siebie, melancholią, brakiem wiary w cokolwiek i w siebie oraz przekonaniem o własnej niepełnowartościowości całkowicie innym pod tym względem ludziom z przeszłości - walecznym i zdeterminowanym jak Hela, albo tak jednoznacznie pozytywnym, jak Kozak Maksym Omeljanowicz - chłop ze zdroworozsądkowym podejściem do życia, śmierci i natury (w jego światopoglądzie widać wpływy jatromedycyny Paracelsusa) z całym jego tak zachęcająco odmalowanym przez autora ethosem kozackim.

Naiwność i świętoszkowatość głównych postaci - zupełnie zlaicyzowanych a zarazem kierujących się jakąś magiczną "teologią" polskiej wsi i wciąż przeżywających wydumane moralne dylematy - pojawia się co kilkadziesiąt stron i tak mi okrutnie przeszkadzała, że pewnie gdybym ich spotkał przypadkiem, profilaktycznie walnąłbym jednego z drugim z byka lub z plaskacza. Dla kurażu. I to ich absurdalne przywiązanie do cywilizacji: Marek kupiłby prezent dziewczynie, no ale jak to zapakuje? Przecież w tych czasach nie ma NAWET papieru pakowego... No więc nie kupi żadnego prezentu... No, dramat. Tylko agresję budzą, zasrańcy.