Pierwszy róg

Na wstępie zaznaczyć muszę, że uważam, że podyktowana przez wydawnictwo Initium cena okładkowa wynosząca nieomal 50 zł to zwykłe ZDZIERSTWO, biorąc pod uwagę przeciętną jakość wydania tej książki w miękkich okładkach. Nie dziwię się też zupełnie, że od razu pojawiły pirackie e-booki.

Jeśli jednak zdecydujecie się wydać na nią pieniądze to warto też wiedzieć, że "Pierwszy róg" to początek siedmiotomowego cyklu fantasy "Tajemnica Askiru", który doczekał się potem równie a może nawet i bardziej wielotomowej kontynuacji w cyklu "Wojny bogów". Zwykle nie wróży to dobrze, bo wielotomowe cykle (z nielicznymi tylko wyjątkami) z czasem stają się po prostu nużące. Rozpoczynając lekturę nie oczekiwałem więc zbyt wiele, dzięki czemu nie jestem zawiedziony zawartością książki. Tym bardziej, że tę powieść poniekąd można potraktować jako w miarę samodzielną, kameralną całość.

Powieść Schwartza to w miarę zręcznie zmontowana mieszanina znanych (lub pisząc wprost: oklepanych) motywów fantasy a jej koncepcja też nie jest specjalnie oryginalna i przypomina nieco "Nienawistną ósemkę" Quentina Tarantino. Liczna grupa podróżnych zostaje uwięziona przez straszliwą burzę śnieżną w górskiej gospodzie, zbudowanej dawno temu na starodawnych ruinach (czasami trudno mi sobie wyobrazić jakikolwiek utwór fantasy bez starodawnych ruin). Podróżnych dzielą stopniowo odkrywane sprzeczne cele i motywacje, wielu udaje kogoś innego (niestety nie udało się uniknąć księżniczek w przebraniu, mrocz...

Śnieg zasypuje sekrety, ale nie jest w stanie ukryć kiełkującego zła. Kto stoi za brutalnym morderstwem? Czy sprawca zostanie schwytany? Jednak czasami wydaje się, że nawet magia może być bezużyteczna, gdy przychodzi stawić czoła przeszłości…

Niejednokrotnie wspomniałam, ciągle „zaprzyjaźniam” się z tak rozległym gatunkiem, jakim jest fantasy. Ostatnio trochę od niego odpoczęłam, ale stwierdziłam, że pora wyruszyć w dalszą podróż. Tym bardziej, iż uzyskałam możliwość przeczytania pierwszego tomu z cyklu „Tajemnica Askiru”. Zanim zapoznałam się z samym opisem, to przyznaję — wydawało mi się, że trafię na dość schematyczną fabułę. Odległe krainy, magiczne przedmioty, walka dobra ze złem. Chyba wszyscy znamy podobne historie. Aczkolwiek spotkała mnie pewna niespodzianka, a jest nią po prostu oryginalność. Autor, Richard Schwartz, pochodzi z Niemiec, już to okazało się zaskoczeniem, bowiem zaczęłam przyzwyczajać się do pisarzy amerykańskich, czasem szwedzkich, jakby inni nie istnieli. Wyłączając paru świetnych polskich twórców. Do tego nadeszło jeszcze kilka osobliwych cech, o których opowiem za chwilę. „Tajemnica Askiru” od początku sprawiała bardzo pozytywne wrażenie, ciężko temu zaprzeczyć.

Mocno zaintrygował mnie charakterystyczny dla tej książki „duszny” klimat, niepokojący, wypadający naprawdę realistycznie. A wszystko za pomocą miejsca akcji, czyli karczmy, gdzie dochodzi do specyficznej zbrodni. Kto maczał w niej palce? Bohaterowie zostają tam uwięzieni,...

Książka zdobyła serca wielu czytelników i to nie tylko za sprawą niezwykle sarkastycznej i mrocznej elfki Zokory, tajemniczego starca, czy pięknej i wojowniczej Leandry.

Autor nie szczędzi swoim czytelnikom momentów grozy, ale daje również odrobinę humoru. Tajemnice i magia przeplatają się z sobą, dzięki czemu opowieść zdecydowanie wyróżnia się na tle innych książek fantasy.

Intensywna, bujna atmosfera, interesujące dialogi, imponująco wykreowani bohaterowie i ciekawa fabuła, to mieszanka, którą uwielbia każdy, nawet ten najbardziej wymagający czytelnik, a tajemnicza, magiczna przygoda wciąga już od pierwszych stron.

Muszę przyznać, że autor zadbał o specyficzne słownictwo dostosowane do opisywanej epoki i ciekawie współgrające z fabułą, dzięki któremu łatwiej było przenieść się w zupełnie inny wymiar czasu.

(…) – Ludzie tyle nie żyją. Nie wyglądacie starzej niż na cztery tuziny i dwa lata. Jak na to, trzymacie się całkiem nieźle. Wcale nie jesteście ułomni, jak mi wmawiacie. (…)

Fabule towarzyszą szczegółowe opisy ubioru i miejsc, malowniczo, aczkolwiek nieco groźnie ukazujące zarówno ludzi jak i ich otoczenie. Surowe, toporne, a zarazem bardzo tajemnicze.

Ciekawa historia opisana w tej powieści nie szczędzi również chwil grozy, które z całą pewnością niejednemu czytelnikowi podniosły poziom adrenaliny.

(…) Ziąb, który mnie przeszył, nie miał nic wspólnego z panującą tu temperaturą, pochodził z głębi i wywołał u ...