Podwilcze

„Czło­wiek, my­śląc oswo­jej krzyw­dzie, traci zdol­ność wi­dze­nia krzyw­dy in­nych. Ży­jąc krzyw­dą, staje się tru­pem.“


Historia o pragnieniach, cielesności i seksualności. Lęku przed uczuciami ciała oraz duszy. Ucieczce przed przeszłością, próbach zrozumienia siebie i poszukiwaniu swojego miejsca w świecie. Strachu przed pożądliwymi spojrzeniami mężczyzn czy pozornym bezpieczeństwie, jakie niesie w sobie lokowanie uczuć w osobach, od których dzielą nas lata. Więziach z ludźmi oraz więziach ze zwierzętami. Relacji ze samym sobą.

Wszystko to zostało połączone w nieoczywistej historii, gdzie teraźniejszość oraz przeszłość prowadzą ze sobą nieustający taniec. W centrum powieści jest relacja Kornelii z mentorką, jaka obudziła w niej miłość do sztuki oraz psów, ciekawość cielesnością oraz balansowanie między stanem bezpieczeństwa a zagrożenia. Obok pojawia się relacja z suką, matką i jej partnerką, uczennicą czy psami, jakimi przychodzi jej się zająć. Relacje intensywne, wiele wznoszące do życia, choć w porównaniu do fascynacji starszą kobietą — blade. Wszystko to buduje obraz skupiony na wewnętrznych przeżyciach dobrze skonstruowanej bohaterki. Jej zagubieniu, bezradności i zrezygnowaniu. Latach życia w przytłoczeniu, jakie nie może być wieczne.

Proza Martyny Bundy to kult wrażliwości, piękna oraz brzydoty, wydłużonego procesu dorastania. Zgrabna w formie, przyjemna w przemyśleniach, ale nie zapadająca w pamięć. W wielu aspektach przyjemna,...