Pogrzebany olbrzym

Moje emocje związane z czytaniem "Pogrzebanego olbrzyma" przedstawiały się sinusoidalnie. Trochę fantasy (klątwy, czary, smoki, ogry i inne diablątka), trochę romans dworski (sylizowane dialogi, rycerze, damy serca), trochę przypowieść. Interesująco to wszystko zamieszane, doprawione głębszą refleksją na temat pamięci: czy warto zawsze pamiętać? czy może lepiej czasem o pewnych sprawach zapomnieć?
Czytało się płynnie, z zainteresowaniem - raczej większym niż miniejszym. W początkowej części natrętne komentarze wszechwiedzącego narratora irytowały mnie bardzo (w niedawno przeczytanej opowieści Nabokova podobny zabieg nie przeszkadzał mi wcale), jego głos jednak wkrótce zamilkł. Język miejscami wydawał mi się zbyt współczesny, ale być może to sprawa tłumaczenia.
Natomiast zauroczyło mnie liryczne zakończenie, wpadłam w zadumę i smutno zrobiło mi się, że to już koniec.

To moje pierwsze (po niesamowitych „Okruchach Dnia” z Hopkinsem i Thompson) spotkanie z Ishiguro. I w zasadzie nie wiem, jak mam je ocenić.
Urzekł mnie Jego styl, aura tajemniczości, oniryczne, rozpływające się w mgle opisy, jakaś tęsknota i smutek – tak, to wszystko głęboko tkwi między słowami powieści.
Fabularnie „Olbrzym” jest równie niezwykły – samotna para Brytów wyrusza w świat, by odszukać syna, który dawno temu opuścił ich wioskę. To powieść drogi, z groźnym smokiem czającym się na końcu tej na pozór (a może jednak rzeczywiście) niebezpiecznej wędrówki, w towarzystwie zmęczonego życiem rycerza sir Gawaine'a, ostatniego z arturiańskich legend. Przede wszystkim to książka o miłości i właśnie w tym wątku widać maestrię Ishiguro.
A jednak nie porwała mnie, niekiedy brnąłem przez nią niczym główni bohaterowie – było mi pod górkę i czułem znużenie.
Doceniam wątek łodzi i przewożenia nią zakochanych na odległą wyspę, podziwiam Autora za literacki kunszt i piękne używanie słów, za nostalgiczną wędrówkę po meandrach ludzkich uczuć, ale dla mnie było to za mało. Szkoda.