Opinia na temat książki Półbrat

"Myśli ojca chodziły tak bardzo okrężnymi drogami, że rzadko docierały na miejsce, zwykle wpadały w złe towarzystwo"

Na początku było słowo...oj, to nie ta książka.😉 Jeszcze raz. Na początku były trzy kobiety, z trzech pokoleń. Babka, zwana Starą, matka, czyli Boletta, pracownica centrali telefonicznej (przynajmniej na początku) i córka, czyli Vera Jebsen. Kobiety całkiem dobrze sobie radziły bez facetów, przeżyły razem wojnę i właśnie świętowały dzień zwycięstwa, kiedy to się stało...

Stało się coś, co wstrząsnęło życiem tych trzech niewiast i nic już potem nie było takie samo. Wkrótce w ich uporządkowany świat, zaczynają wkraczać osobnicy płci męskiej. Najpierw pojawia się Fred, potem Arnold Nilsen, zwany kiedyś Kółkiem, a na końcu Barnum. Właśnie z jego opowieści, dowiadujemy się o wszystkim, co się działo na przestrzeni kilkudziesięciu lat, w życiu tej rodziny, oraz przyglądamy się każdej postaci z osobna. A każda z nich jest inna, każda na swój niepowtarzalny sposób bardzo ciekawa i charakterystyczna.

Na początku, jakoś nie mogłam się wdrożyć w tę opowieść, ciężka gruba książka, niedająca się bez kłopotów utrzymać w dłoniach, nie nastrajała optymistycznie, jednak pomału, pomału, z każdą kolejną przewróconą kartką wciągałam się coraz bardziej, aż już nie mogłam się od niej oderwać. Polubiłam Starą, która pieczołowicie przechowywała i czytała wciąż ten sam list. Bolettę, która coraz więcej czasu spędzała na "Biegunie północnym". Nawet milczącego Freda, którego nocne wypady w miasto mogły zaowocować czymś naprawdę ekstremalnym. Na przykład przytarganiem na strych trumny.

Oraz oczywiście, snującego tę opowieść Barnuma, alkoholika z opadającą powieką, który w dzieciństwie miał mnóstwo kompleksów. Który nawet postanowił przestać jeść, bo mu się wydawało, że jak przestanie jeść, to urośnie. Bo niski wzrost, to była najgorsza bolączka Barnuma.

To książka po prostu o rodzinie, o relacjach między członkami tej rodziny, oraz ich relacjach z resztą świata. To opowieść o życiu, przyjaźni, tej, która przetrwa wiek dziecięcy, pierwszym wypitym winie, bez wiedzy rodziców, pierwszym seksualnym zbliżeniu. Dużo by wymieniać, bo dużo się w tej książce dzieje. Chociaż niby nie dzieje się nic nadzwyczajnego, a wciąga człowieka jak najlepsza powieść sensacyjna.

Bardzo mi się też podobały niektóre zdania, komentujące świat i ludzi, aż sięgnęłam do opisu o pisarzu i wyczytałam, że Lars Saabye Christensen, jest też poetą, więc już mnie te okrągłe, ciekawe zdania nie dziwią, chociaż wciąż zachwycają. Oczywiście je sobie wynotowałam 😃. Podoba mi się też to, że w zasadzie, w tej książce niby wszystko jest jasno powiązane, wytłumaczone, a jednak autorowi udało się wprowadzić i utrzymać pewną niejednoznaczność sytuacji, postaci...W każdym razie jest sporo pole do gdybań i rozmyślań.

Ja tę pozycję przeczytałam z prawdziwą przyjemnością i, mimo że na początku jej rozmiar mnie trochę przeraził, to później nie wiedzieć kiedy, wzięła się i skończyła.😁 A oto kilka cytatów, które sobie wynotowałam.

"Słowa mu nie sprzyjały. Mieściły się w nim na ukos, a litery często pojawiały się w niewłaściwej kolejności.

"Czuję ciężar wszystkiego, czego nie mam"

"Chomik wybrał się na ekstremalną wyprawę w głąb własnej głowy i tam zabłądził"

"Słyszę te kroki, którymi wychodzi z mojego życia"