Portret nocą malowany

Krótka to powiastka. Zapisana jednym ciągiem, bez rozdziałów, jest opisem pewnego doświadczenia.

Małgosia jednego pamiętnego wieczora wymyśla sobie przyjaciółkę. Dziewczyna faktycznie ją widzi, ale z drugiej strony cały czas ma świadomość, że nie jest prawdziwa. Istota przejawia przeciwne do Małgosi cechy wyglądu. Jest taka, za jaką dziewczyna chciałaby, żeby brano ją samą. Odkąd ją pierwszy raz ujrzała, postanowiła nazywać ją Lila.

Od tamtego czasu często prowadzi z nową towarzyszką niewerbalne dialogi. Jej dni częściej wypełnia uśmiech, jest pewniejsza siebie i zabawna. Zaczyna bardziej doceniać swoich rodziców, interesować się ich sprawami. Ale w momencie, gdy na górne piętro wprowadzają się nowi sąsiedzi... cóż, Małgosia traci rachubę. Tajemniczy syn chirurga, wygrywający na gitarze smętne pieśni, skutecznie mąci jej w głowie.

Zaczynało się intrygująco, nie powiem. Zdarzenia opisywane w pierwszych fragmentach zasnute były taką oniryczną mgiełką. Ale potem szybko zeszłam na ziemię na rzecz opisów zwyczajnej nastoletniej codzienności. Niewielki to gabaryt, więc myślę, że warto przebrnąć przez mniej ciekawe fragmenty, bo to chyba dość ciekawy przykład starej polskiej literatury wczesnomłodzieżowej.

Gdy czytałam o wątku nowego sąsiada, od razu przypomniały mi się czasy starych crushów – to w autobusie, to w szkole, w kościele, na ulicy... A potem przeżywałam za mocno, wyobrażałam sobie dużo, a przecież nawet nie zamieniałam z nimi słow...