Opinia na temat książki Posłaniec

„A jeżeli facet taki jak ty potrafi się podnieść i zrobić to, co ty zrobiłeś dla tych ludzi, to może każdy będzie w stanie. Może każdy zdoła się wznieść ponad swoje ograniczenia. Może nawet mnie się uda…”

Wcześniej czytałam „Złodziejkę książek”, teraz skończyłam „Posłańca”. I jestem bogatsza o wiedzę, że styl pisania Zusaka zdecydowanie mi odpowiada. Za styl, pomysł i przekazaną ideę dałabym maksymalną ilość gwiazdek, za treść: smród, brud i bylejakość życia bohaterów (bo nie: przeciętność) – już znacznie mniej. Nie podobało mi się do tego stopnia, że kilkakrotnie, w trakcie czytania pierwszych rozdziałów zastanawiałam się, czy nie przerwać lektury: takie to było nie moje. Ale że czytało mi się naprawdę dobrze, nawet nie zorientowałam się, kiedy dobrnęłam do miejsca, kiedy to treść wciągnęła mnie. Nie przeszkadzał mi już brud, smród, bylejakość. Dałam się unieść baśniowości tej opowieści. Bo to taka trochę baśń, coś jak opowieść o Spider - Manie albo Zorro. To opowieść o superbohaterze tkwiącym (śpiącym?) w każdym z nas. I o tym, że żeby pomóc drugiemu, trzeba wiedzieć, jaka pomoc jest mu najbardziej potrzebna, co sprawi mu radość, ulgę, polepszy jakość życia. I nie ma tu nic o pójściu na łatwiznę: o wpłacie na konto pomocowe określonej sumy pieniędzy lub wrzuceniu jej do skarbonki z przeznaczeniem na określony cel. I jeszcze o tym, że zmieniając jakość życia innym, zmieniamy ją również sobie.

Mądra, budująca, budząca superbohatera:)