Potop

Nie przepadam za literaturą sensacyjno-kryminalną, najbardziej dlatego, że mi się przejadła i już nie pociąga. "Potop" Cusslera jest więc powrotem do gatunku po latach. Na dobrą sprawę to mój pierwszy kontakt z prozą Cusslera w ogóle.
Brałam książkę do ręki bez przekonania; bardziej z braku wyboru niż z zainteresowania. Czasami z oporami ale dałam radę. Stan uczuć się nie odmienił, ale też nie mam zastrzeżeń.
Z wrażeń ogólnych muszę powiedzieć, że Dirk Pitt jako agent ma wyjątkowy niefart. Kłopoty go kochają i lgną do niego jak muchy do miodu. Zero prywatności. Poobijany po poprzedniej misji wyjeżdża na odludzie, żeby wylizać rany i praktycznie natychmiast trafia z deszczu pod rynnę. Nie ma to jak celny kop w dumę azjatyckiego tygrysa. Wyprawa na ryby staje się przyczynkiem do prywatnej wojny a podejrzany smród - aferą z ogólnoświatowym skutkiem. Zwycięzca w nagrodę zgarnia dziedzictwo i skarby nieoszacowanej wartości.
Głowy nie urywa, ale nie ma zbyt wielu powodów do narzekań.
Jest ciekawie, trochę zabawnie, miejscami dość, hmm... przerażająco; były też punkty dla mnie zbyt fantastyczne, ale ok, nie neguję, przyjmuję na klatę.
W końcu duzi chłopcy też lubią się licytować, który ma większe i lepsze zabawki. :D
Dzieje się dużo z różnym efektem. Akcja rwie do przodu na złamanie karku, to zwalnia i snuje się dostojnie po salonach; ewentualnie - wzorem Titanica - idzie na dno. Chlup! I nie ma statku. (Skądinąd bardzo dosłownie). Ogólnie - książka całkiem n...