Pożycie

Wiecie co? Tą książkę można odebrać na bardzo wiele sposobów .Tak naprawdę najlepiej zrozumie ją ten, kto choć raz w życiu doznał jakiegokolwiek upadku. Komu coś nie wyszło, kto coś przegrał, lub komu życie wystawiło palec. Historia chyba już bardziej nie mogła być spokojniejsza. Wszystko przez to, że główny bohater jest zrezygnowany. Rozpadł mu się związek i teraz całkiem sam musiał poszukać sobie nowego mieszkania, bo nie stać go było na utrzymanie poprzedniego. To gdzie teraz się znajduje jest ciasne niczym puszka z sardynkami, gdzie wytycznych jest sporo, a o najmniejszej wygodzie może tylko sobie pomarzyć. Czytając przez co przechodzi robi nam się go żal. Wie, że nie ma dla kogo stanąć na nogi, ale chce to zrobić. Próbuje ratować się wspomnieniami o przeszłości, o jego domu rodzinnym, lecz gdy bardziej w to wchodzi, widać, że tamto życie, miejsce które tam zajmował już dawno odeszło. Został jakby wymazany ze świata, który kiedyś kojarzył mu się z dobrem i bezpieczeństwem. Jego bytność zmienia się lekko w momencie, kiedy spotyka na swojej drodze Polę, kobietę, którą znał jeszcze przed Honoratą. Nie ocenia jej, choć groteskowy wygląd według niego również może oznaczać walkę ze światem. My chwilę wcześniej poznajemy jej opowieść, więc wiemy z jakimi demonami ona się mierzy. Tutaj dodam, że autor bardziej opowiada nam ich historie, gdyż nie wyszczególnia niczego. Zawsze bazuje wokół tematu, by czytelnik mógł sam tam wprowadzić swoje wnioski. I właśnie dlatego uwa...

Jak to jest, gdy nagle cały Twój świat się rozpadnie? Jak to jest stracić miłość, która wydawała się miłością życia? Czy pamiętasz swoje pierwsze rozstanie, które wytrąciło Cię z równowagi?

Trzeba przyznać, że każdy z nas radzi sobie w takiej sytuacji na swój sposób. Można zapijać smutki, poddawać się nowym znajomościom, płakać lub złościć się.
W "Pożyciu" główny bohater przeżywa swoje rozstanie, które ścięło go z nóg bardziej niż by chciał.
Stoi za nim wstyd, smutek, rozczarowanie. Nie może zrozumieć, dlaczego jego była ukochana tak bezpowrotnie przeszła do porządku dziennego.

Miałam wrażenie, że osamotniony mężczyzna sam wie, że nie warto się zadręczać, ale ma to gdzieś i poddaje się melancholii, codzienności. Nie chce mu się starać, walczyć i wychodzić z tego stanu. Jego emocje były tłumione i doskonale można je odczytać, wczuć się i chwilę "pobyć razem z nim".

To on wielokrotnie udawał, że się uporał z tym i stwarzał pozory, że wszystko jest ok. Czy Ty również w życiu zakładasz maskę i boisz się innym pokazać co czujesz? Czy wchodzisz w rolę, nie poddając się swojemu prawdziwemu ja?
Myślę, że autor doskonale odzwierciedlił mężczyznę, który cierpi, ale rola społeczna nie pozwala mu być wrażliwym. Powinien być twardym, silnym, a na pewno nie tęskniącym za dawną miłością. Tak wiele razy mówi się: chłopaki nie płaczą. Czy na pewno jest to dobra droga?

Na pewno nie jest to książka z mocnymi zwrotami akcji, a wręcz przeciwnie...