Praktyka uważności dla początkujących

Leżymy. Żadne mięśnie nie są napięte. Cisza. Czujemy tak bardzo nasz ciężar, nie chce nam się nawet unosić powieki. Jeden raz w życiu tak udało mi się 15 minut istnieć. Było to dawno temu. Więcej razy takiego czegoś niestety nie doświadczyłem.

Książka Jona Kabat-Zinna "Praktyka uważności dla początkujących" jest moją próbą kontrolowanego powrotu okresowo do takiego stanu.
Ponieważ przeczytać mój komentarz do książki może jakiś zwolennik uważności, zaznaczam od razu, że jestem jak najbardziej otwarty na metody wyciszenia, usuwania toksyn z mózgu. Tu jednak będę odnosił się do pewnych formalnych treści z pracy Jona, które będą krytyczne.

Chyba najcenniejszą myślą, którą chciałbym realizować w swoim życiu to fakt, że we wszystkim można przesadzić. Stąd dość sceptyczne odniosłem się do tęsknoty autora za tybetańskimi lamami, którzy mogliby medytować bez końca (str. 135). Wydało mi się, że Kabat-Zinn im zazdrości. Niestety są rzeczy, bez których nasze życie byłoby nieznośne, a których istnienie nie jest do ustalenia czy osiągnięcia na podstawie medytacji. Jest ból fizyczny, którego nie da się 'odmedytować'.

Wielokrotnie autor sugeruje, że jednym z elementów medytacji jest dążenie do wydobycia z rzeczy ich PRAWDY, określenia OBIEKTYWNEJ rzeczywistości rzeczy (chociażby na str. 23, 31, 144). Jednak nie ma możliwości zlikwidowania pewnych fizycznych ograniczeń, które ostatecznie nie pozwalają na taki luksus. Być może obiektywna prawda o rzeczywistości i...