Opinia na temat książki Rów Mariański

Jestem świeżo po lekturze... I do teraz ocieram ukradkiem łzy wzruszenia...

Paulę poznajemy w momencie, gdy po długich miesiącach stagnacji i depresji po śmierci ukochanego brata postanawia odważyć się na wizytę na cmentarzu. Poznany tam, nieco dziwaczny, starszy pan zabiera ją ze sobą w niecodzienną podróż, która będzie jedną z najważniejszych w jej życiu.

Tematyka żałoby to bardzo trudne i przepełnione szeregiem indywidualnych emocji podłoże. Oparcie na nim całej powieści było na pewno wyzwaniem, któremu autorka sprostała w mistrzowski sposób. Sposób przekazu i konstrukcja treści kierowanej do zmarłego brata - opisanych wydarzeń bieżących, uczuć i wspomnień (tych najprostszych, pełnych ryb, które były pasją chłopca i codziennej miłości) jako rozmowy bez odpowiedzi (choć czy na pewno?) to genialny zabieg, ukazujący najczystsze i przejmujące emocje, a także cały długotrwały i bolesny proces kolejnych etapów radzenia sobie ze stratą. Nietypowy duet młodej, złamanej kobiety i pogodzonego, zdeterminowanego staruszka to mieszanina zupełnie różnych, a jednak tak bliskich sobie światów - przepełnionych cierpieniem, a jednak pozwalających na chwilę uśmiechu przez łzy. Historie Pauli i Franka naprzemienne łamały mi serce w trakcie lektury, aby poskładać je na nowo i dać w tym wszystkim iskierkę nadziei - bo nawet smutek głęboki jak Rów Mariański może stopniowo poluzować swoje macki i, nawet jeśli nie odejść, to chociaż pozwolić wypłynąć na powierzchnię i dać pooddychać...

Jest to tak niezwykła opowieść, że aż trudno w kilku zdaniach recenzji oddać jej całe piękno.

Jeśli miałabym wskazać kiedyś książkę, która jest dla wyznacznikiem gatunku "literatura piękna" to byłby to właśnie "Rów Mariański". Jedyna w swoim rodzaju. Wzruszająca. Trudna. Terapeutyczna. Kojąca.

Czytajcie!