Sendlerowa. W ukryciu

Jeśli szukasz klasycznej biografii, chcesz siędowiedzieć coś więcej o życiu Sendlerowej niż to, że ratowała Żydów i sięgasz po książkę Anny Bikont, to źle trafiłeś/aś. Owszem i u Bikont to nie podlega dyskusji, że Irena Sendler pomagała Żydom w czasie II wojny światowej, lecz z pewnością nie jest to żadna hagiografia. Jeśli miałeś/aś już wcześniej do czynienia z publikacjami Anny Bikont wiesz o czym piszę.
Tutaj, losy, życie i działalność Sendlerowej jest ukazana przez pryzmat osób, którym pomagała i z którymi pracowała. Czytając te skrawki z ich życia, kreślimy sobie obraz samej Ireny Sendler.
Przy czym autorka wykonała tytanicznąpracę archiwistyczną i metodologiczną. Książka przesycona jest przede wszystkim przepisami, które (bynajmniej) dla mnie stanowią ucztę jeśli chodzi sytuację Żydów w Polsce po II wojnie światowej, losach przed i powojennej Warszawy.
Jedynie ostatni rozdział w bardziej bezpośredni i oczywisty sposób mówi nam, "jaka" była Irena Sendler.

Książkę oceniam bardzo dobrze. Pomimo zawiłości, czyta sięrewelacyjnie, narracja prosta, ale zarazem treściwa.

Polecam tę książkę każdemu, chociażby ze względu na jej nieoczywistość, po to, by spróbować innej, nieklasycznej biografii.

Książka piekielnie drobiazgowa. Nieco przez to chaotyczna, często gubiłem główny wątek, jakby bohaterka biografii stawała się cieniem opowiadanych historii. Z drugiej strony sama postać Sendlerowej – i to trzeba uznać za absolutny walor książki Anny Bikont – przedstawiona jest jako osoba niejednoznaczna ale nie w kontekście jej bohaterstwa, lecz jej pamięci o niej samej. A zatem „Sendlerowa” staje się w pewnej chwili książką o (nie)świadomym zapominaniu i (nie)celowym przeinaczaniu. To książka-pomnik, ale na drżących nogach. Tu w niej właśnie widzę niezwykłość, ukazaną w kontekście bohaterki, której bohaterstwa i wyrzeczeń przecież nikt jej nie ujmuje, osoby pod wieloma względami wyjątkowej, a mimo to której portret traci nieco na bliższym poznaniu.

Autorka kontynuuje tworzenie mitu Sendlerowej, a jednocześnie wysadza jego fundamenty. Zadaje niewygodne pytania, dociekliwie szuka na nie odpowiedzi, stara się poznać prawdę, nawet jeśli okazuje się ona niepopularną. To kolejny aspekt biografii, którą cenię za niezwykłość narracji i niewątpliwą rzetelność; biografii ocalałych i tych, których ocaleć nie zdołano. „Sendlerowa” to przecież opowieść o nas samych, ułamek naszej wojennej biografii.

Obszerność tematów, z jakimi Anna Bikont musiała się siłą rzeczy zmierzyć, zagadek, których nie zdołała (nie z własnej winy) rozwiązać był jednak dla mnie miejscami przytłaczający. Nie mniej jednak „Sendlerową. W ukryciu” polecam.

...

To już kolejka pozycja przedstawiająca historię naszej wspaniałej rodaczki Pani Ireny Sendler. Autorka podeszła do tematu bardzo umiejętnie ponieważ możemy w pozycji znależć zarówno elementy biografii autorki jak i historie uratowanych dzieci z getta. Polecam.