Sklepy cynamonowe

Niestety, dla mnie przeciętna. Może dla młodzieży pożyteczna i czegoś nauczy. Może nie wszystkich, bo nie wyobrażam sobie, że wynoszę coś z niej, mając 15 lat. Na pewno pięknie napisana, ale ta proza poetycka, ta konkretna proza poetycka zupełnie do mnie nie przemówiła. Może za stara już jestem? W szkole byłam osobą, która przeczytała prawie wszystkie lektury. Nie przebrnęłam tylko przez "Nad Niemnem". Śmiem twierdzić, że "Sklepy cynamonowe" dołączyłyby do niej.
Nie wiem dlaczego, ale zupełnie nie mogłam się skupić na "Sklepach". Niby przepiękna polszczyzna. Ale cos jest z nią nie tak.
No i chyba autor miał jakieś ciężkie przeżycia z karaluchami... ;-)

Magia, tajemniczość, mieszanie się fikcji z rzeczywistością, a to wszystko w zbiorze kilkunastu opowiadań

Przed sięgnięciem po książkę nie znałam autora i jego twórczości. Oczywiście słyszałam nazwisko, to, że utwory to klasyka, ale ciągle nie było dobrej okazji, aby przeczytać "Sklepy cynamonowe". Książka długo czekała na półce, aż w końcu zmotywowana przez Wyzwanie pod batem - edycja klasyczna sięgnęłam po nią i nie żałuję.

Zbiór piętnastu opowiadań był pisany przez autora do szuflady, początkowo nie miał być wydany, a czytamy go dzięki Zofii Nałkowskiej. Teksty będące wspomnieniami z dzieciństwa są bardzo różne, ale czyta się je płynnie i przyjemnie.

Historie nie są ułożone chronologicznie, można byłoby je poznawać w dowolnej kolejności - nie ma pewności, czy działy się naprawdę, czy są jedynie wytworem wyobraźni. Wydarzenia rozgrywają się w Drohobyczu - miejscowości rodzinnej autora, a poznajemy je z perspektywy małego chłopca - Józka, którego możemy utożsamiać właśnie z Brunonem Schulzem. Jest on jednocześnie bohaterem rozgrywających się wydarzeń i narratorem. We wszystkich tekstach główną rolę odgrywa Jakub - ojciec Józka - kupiec bławatny. Podczas czytania miałam wrażenie, że to właśnie on jest główną postacią, która cały czas zmienia się, ewoluuje w oczach syna.

Już na początku zaintrygował mnie sam tytuł zbioru. Podczas czytania okazuje się, że jest to również tytuł jedn...

Bruno Schulz. Napisał tylko dwa zbiory opowiadań, więcej nie zdążył. Ten jest pierwszy, czyli debiut. I to również mój debiut z jego dziełami. W moich licealnych czasach Schultza nie było w lekturze, potem się jakoś nie złożyło. I myślę, że dobrze, bo jako licealistka, jakieś kilka tysięcy książek temu nie wiedziałabym nawet jak się do takiej lektury zabrać lub uznałabym ją za bełkot, chyba.
Otworzyłam więc teraz „Sklepy cynamonowe". I co? Wylały się na mnie słowa, słowa, potoki słów, który mnie osaczyły, ale i urzekły. Duszno się zrobiło i gęsto, przed oczami pojawiły się uderzające i żywe obrazy, a słowa płynęły i płynęły. Treści ani fabuły długo nie dostrzegałam, od razu na pierwszy plan wysunął się klimat i zaatakował mnie język, niespotykany, barwny i zakręcony, pełen nieoczekiwanych znaczeń i skojarzeń. Takim językiem dziś się nie mówi, ale sekwencji słów nie odbierałam jako reliktu minionych czasów, raczej jako poezję popełnioną prozą lub prozę przepełnioną poezją.
Książki, choć krótka, nie dałam rady przeczytać na raz. Plątanina słów wymagała skupienia, ciszy i czasu, czasem głośnego przeczytania jakiegoś fragmentu. W końcu ze stron książki zaczął się wyłaniać obraz chłopca, wspomnienie jego dzieciństwa, rodziny, domu i miasteczka.
Skończyłam, odetchnęłam, bo lekko nie było i natychmiast zaczęłam czytać po raz drugi, bo odnoszę wrażenie, że w tym poetyckim wspomnieniu domowych zakamarków, krętych uliczek i duszach postaci, znajdę jeszcze coś wię...