Proces

Przyjemność czytania płynie ze sposobu napisania "Procesu". Niemniej denerwowała mnie niewiedza, dlaczego cały ten proces w ogóle się toczy. Może Józef K. umarł i teraz próbuje się go wpuścić do nieba...? Mimo wszystko zaskakujące zakończenie każe zastanowić się nad swoim życiem. Przecież "Sąd niczego od ciebie nie chce. Przyjmuje cię, gdy przychodzisz, wypuszcza, gdy odchodzisz."

Niestety, ale dziś to wstrętna rzeczywistość - żadna fikcja literacka. Sąd przyjmie każdego, a osądzeni mogą być wszyscy o wszystko. Choćby ostatnio natknąłem się na taką sensację, gdy rozmawiałem z montażystą okien, że został pozwany o jakieś alimenty, chociaż nikt go nie poinformował i nie dostał pisma o wezwanie (a, to dowcipnisie). Sam byłem ofiarą zniesławienia, ale doszło do takich absurdów, że ludzie mają ból tyłka o cokolwiek i już węszą, jak tu komuś zaleźć pod skórę i wrzucić pod paragraf. Spokojnie, gdybym szukał dziury w całym - oskarżony byłby niemal każdy, jak w procesie Kafki. Tylko zadajmy sobie pytanie, czy mamy sobie utrudniać i robić przysłowiowe z igły widły? Bo jeśli tak, to będzie jak w procesie Kafki - zostaniesz oskarżony, ale o co i dlaczego, to ci nikt nie wyjaśni. Nawet sąd zgłupieje.

Gdy w liceum „Proces” był lekturą — cieszyłam się, że moja nauczycielka postawiła na ekranizację (tę z 1993 roku w reżyserii Davida Hugh Jonesa), bo nie mogłam zmusić się do czytania tekstu, który nigdy nie został skończony. Powieści, którą wydano pośmiertnie, bez zgody autora. Wszystko we mnie krzyczało, że to nie książka dla mnie, ale minęło prawie dziesięć lat i uświadomiłam sobie, że mam dziury w literackim życiu. Wyrwy po książkach znanych, uważanych za najważniejsze, a jednak dalej przeze mnie nie nadrobionych. Porzuciłam więc dawne uprzedzenia, złapałam za „Proces” i przepadłam. Jeden rozdział nie został ukończony, a całości brakuje ostatecznych korekt autora, nie mamy też jego zgody na lekturę, więc wciąż kontekst ten uwiera, ale dobra powieść pozostaje dobrą powieścią, pomimo sprzecznych uczuć wokół jej otoczki.

Oniryzstyczne arcydzieło. Surrealizm wyciekał szparami, wszystko coraz mocniej przypominało koszmar, a bohater przechodził na naszych oczach kilka przemian. Józef K. utknął w machinie systemu, gdzie powód oskarżenia nie był znany, droga dowodzenia niewinności nie prowadziła przez salę sądową, a instytucja, która miała decydować o jego losie, przypominała nieśmieszny żart. Pozbawiony podstawowych praw, ciągle czując, że znikąd nie może dostać pomocy, Józef K. miotał się w objęciach bezsensowności. Zdawał się ofiarą systemu, a jednak nie chciał za nią uchodzić i wykazywał się zbyt wielka butą. Przekonany o tym, że jest ponad innymi, nieustannie zd...

Absurd goni absurd, sytuacje irracjonalne. Najbardziej przeraża mnie to, że wiele z sytuacji odbija się w lustrze obecnych czasów i to już śmieszne nie jest. Główny bohater to postać, z którą może się identyfikować wielu z nas.
Myślę, że powinien "Proces" przeczytać każdy dorosły by spojrzeć na świat zatopiony w absurdalnie.

"Proces" Franza Kafki to książka, którą chciałam przeczytać już od baaardzo dawna. W końcu mi się to udało, lecz książka okazała się zupełnie inna niż się spodziewałam 😅

Liczyłam na bardziej poważną historię, więcej samego sądownictwa w klasycznym wydaniu (to chyba sprawiało, że zwlekałam z przeczytaniem tej książki), a tymczasem otrzymałam historię bardzo specyficzną, w której co prawda jest sam proces, ale zupełnie inaczej ukazany.

Główny bohater zostaje bezpodstawnie uwikłany w proces, który toczy się dla samego procesowania 😅 jest tu bardzo dużo absurdu, trochę satyry.

Autor zwraca uwagę na zachowania społeczne, podążanie za tłumem, głupotę mas, a także na manipulacje systemu. To wszystko są tematy ważne i ciekawe, aczkolwiek mam wrażenie, że można to było przedstawić znacznie ciekawiej.

Nie czytałam innych powieści autora, więc nie wiedziałam czego się spodziewać, może taki był styl Kafki. Na pewno w odbiorze przeszkodził mi również brak dużej wiedzy dotyczącej realiów życia z czasów autora. Myślę, że wtedy miałabym więcej zrozumienia dla rozgrywających się sytuacji i konwenansów społecznych.

Miałam jednak wrażenie, że sporo scen było niepotrzebnych lub przegadanych? Zwłaszcza w środku czułam dość często nudę. Na pewno warto zwrócić uwagę na to, że "Proces" został wydany po śmierci autora bez jego zgody - umierając Kafla prosił o zniszczenie maszynopisu. Tak się jednak jak widać nie stało.

Nie żałuję, że sięgnęła...

Jakoś tak dziwnie wyszło, że ominęło mnie czytanie w szkole "Procesu". Jednak chciałem prędzej czy później to zrobić, zaciekawiony tym całym szumem i ikonicznym statusem, jaki narósł przez lata wokół tego dzieła. Skończyłem czytać i.. prawdę powiedziawszy, to jestem deko zawiedziony. Są dwie główne (jeśli nie jedyne) zalety tej książki: sama przewodnia idea i styl. Problem polega na tym, że poza wyżej wspomnianymi, to nie ma na czym specjalnie oka zawiesić.
Akcja brnie w ślimaczym tempie, nie ma tu absolutnie żadnych punktów kulminacyjnych, a całość od początku aż do finału, jest tak niebywale monotonna, że męczyłem się z czytaniem kilka dni. Zabójczy wynik, biorąc pod wagę jej broszurowe wymiary (można spokojnie w kieszeni spodni nosić). Józef K, pomimo rzucającej się w oczy pewności siebie i nietypowej sytuacji w jakiej się znalazł, nie wzbudził we mnie większego zainteresowania. Emocji negatywnych też nie wzbudza, bo na kogoś bezbarwnego ciężko się wściekać. Bohaterowie epizodycznie jakoś ratują od nudy, ale chyba nie na tym to powinno polegać?
Wielu czytelników uważa, że najlepszą książką Kafki jest "Zamek", natomiast "Proces" jest tylko najlepiej rozreklamowanym jego tworem. Podpisuję się pod tym obiema łapami. Co tu dużo gadać: ciary nie przeszły, westchnień nie było, do zachwytu również bardzo daleko. Szkoda, zmarnowany potencjał.