No nie, jednak nie tym razem. Aż nie mogę uwierzyć, że coś takiego popełnił tak ceniony i lubiany przeze mnie pisarz. Wharton napisał ckliwy erotyk na tle pięknych pejzaży Paryża.
I nawet nie chodzi o to, że między kochankami było 22 lata różnicy wieku. To się zdarza, chociaż (historia zna takie przypadki), raczej to młoda dzierlatka przygruchuje sobie staruszka z kasą, a nie odwrotnie. Jednak jak napisałam wyżej, nawet nie o to chodzi, nie to mnie razi w tej historii, tylko to jakimi osobami autor stworzył swoich bohaterów.
Ona, lat 71, niewidoma, ale wszystko umiejąca. Radząca sobie doskonale nawet z wypisywaniem czeków, dzięki wymyślonej przez samą siebie metodzie. Dążąca perfidnie i z uporem maniaka do swojego celu. Małymi kroczkami, żerując na najniższych męskich instynktach (np. przez przysłowiowy żołądek do serca). A jednocześnie tak dziecinna i infantylna, że głowa mała. Bez żadnego doświadczenia potrafi "smakować" męskie jądra, a nie wie, że po stosunku penis traci wielkość i sprężystość, że o tych "sławnych" już i wspominanych przez tylu innych czytelników męskich sutkach nie wspomnę.
On, lat 49. żonaty i dzieciaty były korposzczur, który (na złość mamie odmrożę sobie uszy?) postanawia zostać paryskim kloszardem. Baaardzo kocha, jak twierdzi, swoją żonę i swoje dzieci i bardzo się kaja, jak to ich zawiódł.
Oto tych dwoje ludzi przypadkiem się spotyka. Po przeczytaniu całej książki i po tym, jak "zdolną" kobietą była Mirabelle, śmiem wątpić, czy był to przypadek...
Ona go uwodzi z wprawą dziwki z wieloletnim stażem w swoim zawodzie, a on udaje, że nie ma o tym pojęcia. Bo przecież tak bardzo kocha swoją żonę 👍. A to zakończenie ?? Tak cudownie się wszystko nagle rozwiązuje i układa i to, co ON na końcu robi...ech Sorry, ale ja tego zwyczajnie nie kupuję...więc ode mnie tylko cztery gwiazdki, w tym jedna za piękne opisy kolorów i Paryża.
Jack – amerykański biznesmen – porzuca świat interesów, aby na powrót odkryć swoje życie, malując ulice Paryża i żyjąc jak kloszard. Spotkanie z Mirabelle, niewidomą siedemdziesięcioletnią kobiet...
Ciekawa opinia, bo książka bardzo mi się spodobała. "Ona go uwodzi z wprawą dziwki z wieloletnim stażem w swoim zawodzie, a on udaje, że nie ma o tym pojęcia. " zupełnie inaczej to odebrałem, ale to może męskie spojrzenie...
@almos, wciąż lubię i podziwiam Whartona, między innymi właśnie za to, że jego książki można postrzegać na tak wiele różnych sposobów. Ile czytelników tyle różnych "odbiorów" i interpretacji :) Mnie strasznie wkurzało to jej "uwodzenie" "a mogę usiąść przy Tobie na brzegu łóżeczka"; a potem "mogę się położyć, tak tylko położyć, nic więcej" dla mnie to po prostu wieje hipokryzją na odległość...
Dziękuję, możesz przeczytać, chociażby po to by samemu wyrobić sobie własną opinię. Zwłaszcza że wielu osobom ta książka się podoba. :). Prawdą niewątpliwą jest to, że na pewno budzi kontrowersje.
"Spóźnieni kochankowie" to dla mnie dwie książki. Z jednej strony mamy historię romansu 50-letniego mężczyzny i 70-letniej niewidomej kobiety. Wątek ten, choć niepozbawiony pewnego uroku, bo daje nad...
To druga powieść Williama Whartona, która przed wielu laty trafiła do mojej domowej biblioteczki. Otrzymałam ją jako urodzinowy upominek i powiem szczerze, że prezent okazał się niezwykle udany. "Spó...
/97fe69fc-a082-477b-8644-e839eb0520d0/n/spoznieni-kochankowie)
