Spóźnieni kochankowie - audiobook

Niesamowita! Przeczytana ponownie, po raz enty... Powieść o miłości, która nie zna granic, nie ma wieku, pochłania, jest jednocześnie niewinna i niezwykle erotyczna, śmiała i skromna, potężna i delikatnie wrażliwa. Trudno określić tę książkę... nasuwają mi się same porównania:) Za każdym razem tracę przy niej poczucie czasu, swojego i bohaterów, jestem w bańce pełnej uczuć i doznań. Zarwałam noc... przy tej książce spędzę jeszcze nie jedną godzinę, noc, część życia... Warta tego!

Cieszę się, że przeczytałam tę książkę.
Czy ją rozumiem? Nie wiem...
Czy to książka o miłości? Chyba nie...
Czy ją zapamiętam? Tak!

To druga powieść Williama Whartona, która przed wielu laty trafiła do mojej domowej biblioteczki. Otrzymałam ją jako urodzinowy upominek i powiem szczerze, że prezent okazał się niezwykle udany.

"Spóźnieni kochankowie" to piękna i emocjonująca historia miłosna wykraczająca poza przyjęte kanony. Opowiada o cierpieniu i samotności dwojga zupełnie różnych ludzi. Amerykański biznesmen Jack - niespełna pięćdziesięcioletni artysta malarz po przejściach portretuje Paryż. W swoich pracach stara się wydobyć całą głębię obrazu, ale nie do końca mu się to udaje. Pewnego dnia spotyka przypadkiem 70-letnią niewidomą Mirabelle i to właśnie znajomość z nią uwrażliwia bohatera i pozwala dostrzec i poczuć bodźce, na które do tej pory nie reagował. Między bohaterami rodzi się głębokie uczucie - z jednej strony niewinna miłość romantyczna, z drugiej fizyczne, erotyczne uczucie, o którym Wharton pisze z niezwykłą subtelnością i delikatnością, rzadko spotykaną w dzisiejszej literaturze.

"Wiesz, Jacques, naszemu światu brakuje miłości. Czasami wydaje mi się, że gołębie to ostatni kochankowie Paryża. Nasze czasy są pełne seksu, ale niewiele w nich prawdziwej miłości, miłości, która zbliża wszystkie stworzenia, która pozwala im znaleźć wyraz dla uczuć wobec innego stworzenia, ważnego i cennego dla nich."

Autor przekonuje nas o tym, że osoby niewidome mogą zobaczyć o wiele więcej oczami swojej duszy, mają dużo większą wrażliwość. Człowiek widzący dostrzega pełnię obrazu dop...

Rozumiem, że niektóre fragmenty książki mogą być dla czytelników niesmaczne, czy też żenujące, ale jest ich bardzo mało w porównaniu do reszty nietuzinkowej i sentymentalnej powieści. Dlatego gdy czytam, że powieść jest ohydna, to po prostu szlag mnie trafia.

Mam mieszane uczucia odnośnie tej książki. Sposób pisania Whartona bardzo mi odpowiada i pod tym względem powieść spełniła moje oczekiwania. Postaci nie wzbudziły mojej sympatii i prawdopodobnie to jest przyczyna niesprecyzowanych odczuć po lekturze. Po przeczytaniu nasunęła mi się na myśl taka konkluzja: "chodził, chodził i wychodził". Taka "wspaniała i niewinna" miłość, ale gdyby nie Mirabelle i jej dążenie do tego by być z mężczyzną, to uczucie mogłoby nie mieć miejsca.

Historia miłosna na tyle nietypowa, że opowiada o ludziach dojrzały, nawet bardzo dojżałych. Teraz nam ludziom młodym , może sie ona wydac szokująca, może niektórym nawet niesmaczna ale ja mam nadzieję,że jednak jest prawdziwa. Bardzo bym chciała kiedyś jeszcze tak kochać i byc kochaną. Bardzo bym nie chciała kojarzyc sie swojemu mężczyźnie tylko z domowym obrzadkiem, chiała bym byc w tym wieku KOBIETĄ:)

Kiedy czytałam tę książkę miałam wrażenie, jakby autor na siłę chciał stworzyć coś oryginalnego i mądrego, o czym ludzie będą mówić, że jest piękne. Wyszło jednak coś ochydnego, a scena miłosna między głównymi bohaterami była po prostu niesmaczna. Bez niej książka nic by nie straciła (bo i też nie ma dużo do tracenia) a przynajmniej nie przyprawiłaby mnie o mdłości.

książka według mnie jest jedną z lepszych napisanych przez Whartona [obok Taty i Niezawinionych śmierci]... poruszająca, ciekawa, inna. i naprawdę nie wiem gdzie w tej książce niektórzy dopatrują sie czegoś ohydnego? owszem, niektóre opisy czy sytuacje są dziwne, niecodziene, może trochę zbyt dosłowne, ale czy są obrzydliwe? wątpie

Miłość w najczystszej postaci.Akt seksualny jako owoc miłości dwojga ludzi podniesiony do rangi metafizycznej i odbywający się nie tylko na płaszczyźnie fizycznej, ale też a może przede wszystkim, duchowej, którego efektem jest cud. Jak ktoś widzi w tym coś obrzydliwego, to moim zdaniem nie umie przejrzeć na oczy.

Niedawno skończyłam. Podobały mi się opisy Paryża, tworzenia obrazów, ukazanie uczuć bohaterów. Urocza miłość,pomysłowe zakończenie, jednak pewien infantylizm Jacke'a i Mirabelle mnie wręcz śmieszył. Ale być może zbyt to odległy obraz ludzi, abym mogła się odpowiednio wczuć w ich położenie.

Muszę powiedzieć, że z początku bardzo mnie wciągnęła, co spowodowało, że byłam nią mile zaskoczona. Potem miałam wrażenie, zrobiło się trochę monotonnie pod niektórymi względami, ale wzruszające zakończenie chyba mi to zrekompensowało - było idealne!

To co mnie podobało się najbardziej w tej książce to była Francja, mnóstwo przydatnych, ciekawych opisów. Ładnie napisana, dobra fabuła. Ale niestety nie podobał mi się wątek tej starośći, szczerze to mogliby być trochę młodsi.

Dobra książka. Pomijając dyskusję czy sceny były nie smaczne czy smaczne, stwierdzam, że taka milość jest realna i może przydarzyć się w każdym wieku. A Wy myślicie, że fizyczna miłość między starszymi osobami wyglada jak?