Stracone marzenia

Żałoba nie ma konkretnego czasu trwania. Jest bardzo indywidualną kwestią każdego z nas. Addison i Grady parę lat temu przeżyli straty współmałżonków. Mąż kobiety zginą na skutek brutalnego pobicia a żona mężczyzny niedługo po porodzie odeszła przez pękniętego tętniaka mózgu.

Addison i Grady są do siebie podobni: obydwoje mają dzieci, które są dla nich całym światem.
Obydwoje nadal kochają tych, których z nimi już nie ma.
Addy jest gotowa ruszyć dalej. Chce na nowo pokochać i być kochaną. Pragnie otworzyć swoje serce na miłość romantyczną.
Grady za to nie chce już więcej kochać. Przyświeca mu strach: boi się ponownej utraty. Chce dać synowi całego siebie.

Ich udawany związek jest świetnym pomysłem, ale… Tam nie było żadnego udawania! Ich miłość rodziła się w naturalny sposób. Wzajemnie zdobywali swoje zaufanie, uzupełniali się, mogli na siebie liczyć. Może zamiast wyznań miłości padały słowa „udajemy”, ale wierzcie mi, miłość wisiała w powietrzu od pierwszego spotkania. Niesamowicie podobała mi się dynamika całej czwórki: rodziców i dzieci. Jett i Elodie od pierwszych chwil nadają na tych samych falach, świetnie się dogadują, a akceptacja nowych partnerów rodziców przychodzi im z łatwością.

„Stracone marzenia” to książka niosąca nadzieję na lepsze dni. To piękna historia o dwóch pękniętych sercach, które łączą się i wzajemnie uzdrawiają.

Uwielbiam styl autorki, z niecierpliwością czekam więc na kolejne powieści z tej serii....