Studnia Johna

Na nieuchronnie zbliżające się jesienne wieczory mam dla Was ciekawą i niesamowicie wciągającą opowieść. Zadziwia nas od pierwszej strony, stawia przed nami kolejne znaki zapytania, co chwilę zostawia w konsternacji. I gdy już, już myślimy, że sprawa się wyjaśnia to Autor zaskakuje kolejnym zwrotem fabuły. Bo wyobraźnia Vincenta Vina jest niezmierzona i to, co funduje czytelnikowi w tej książce jest nie do opisania- w tą przygodę każdy musi wyruszyć sam!

Kim jest John? Otóż to emerytowany urzędnik wojskowy, szczęśliwie zakochany w swojej małżonce. Amator ogrodnictwa, a w szczególności hodowli kaktusa z rodziny peyotla (swoją drogą ciekawy okaz, warto o nim poczytać ! ;-) ). Miał taki moment w życiu, że namiętnie kupował szpule żyłek wędkarskich i z tym również wiąże się interesująca historia. Momentami w niego wątpiłam, że jednak coś mu się stało, że psychicznie nie udźwignął życia na odludziu, końca kariery zawodowej, obranej ścieżki w życiu.. Ale potem szybko otrząsałam się z tego i ufałam, że wszystkich tych przygód był uczestnikiem, naocznym świadkiem. Bo nawet ogromne ilości jego ulubionej roślinki nie pchnęłyby go do wymyślenia takiej historii!

A co z tą tytułową studnią? Otóż, niepozorna z niej budowla. Choć otoczona mgłą, czasem jakimś blaskiem, to tak naprawdę cała posiadłość tonie w braku światła i mglistej aurze, stąd nic w tym dziwnego. Jednak im więcej mamy z nią do czynienia, im więcej eksperymentów John wykonuje, by rozwiązać zagadki z ...

To była bardzo cienista książka. Wciągnęła mnie do pierwszej strony i ten zapał pozostał do samego końca. Bohaterzy choć nieco jednolici, to jednak mieli różne podejście do sprawy. Chyba im bardziej ktoś potrzebował pomocy, tym mocniej naciskali, by niczego nie robić w tym kierunku. Za nic nie chcieli przyznać, że jedno miejsce było oznaczone nie tylko tajemnicą, ale i dłuższą historią. Już sama studnia mocno mnie przeraziła, ale gdy tylko zaczęli wrzucać w nią opony, których spadanie nigdy nie miało końca, strasznie mnie zastanowiła. To jakby czytać jedną z pozycji Kinga, gdzie były duchy, choć tu może bardziej zjawiska nadprzyrodzone. Niesamowicie lubię tą tematykę, więc może dlatego tak się nią podniecałam.
Powieść jest krótka z przeznaczeniem na historię, a nie zbędne opisy miejsc, choć bywało, że autor bardzo chciał i gdzieś je powciskał:-) Opisy postaci poznamy w wyszukanych dla nich sytuacjach, które będą tego wymagały.
Denerwowała mnie troszkę ta monotonność druku, gdyż choć był duży, co jest wspaniałym plusem, to jednak nie było w nim jakiś przerywników. Dla mnie aż prosiła się o rozdziały, gdyż dłuższe czytanie bez tego typu przerwy nieco męczyło. Bałam się, że jeśli już musiałam zrobić przerwę, to wypadnie mi zakładka i przepadnę. Z pomocą przyszła tu opowieść, która nawet przerwana sprawiła, że nie można było jej zapomnieć. Wracając do czytania już po pierwszej linijce wiedziałam o czym była wcześniej i ponownie mnie wciągała.
Styl był prosty, ale...