Szmira

"Siedziałem u siebie w biurze; umowa najmu mi wygasła i McKelvey rozpoczął postępowanie, żeby mnie wyrzucić."

To jest szmira. Czy coś, co wygląda jak szmira, może nią nie być? I tak i nie. Bukowski pisze o tym tak: „Albo człowiek ma rację, albo się myli, albo jedno i drugie”. ( s.127) A może jeśli ktoś sugeruje, że coś jest czymś, to już tylko przez to tym nie jest, bo to świadomy zabieg? To by był ten Bukowskiego „optymistyczny pesymizm” - „kiedy na przykład mówisz, że wszystko nie ma sensu, to nie może do końca nie mieć sensu, bo przecież jesteś świadom, że nie ma sensu, a Twoja świadomość braku sensu nadaje temu jakiś sens.”? Tak? Ale nie od razu. To (wystylizowana) szmira, choć świetnie napisana, co może brzmieć jak oksymoron. Literacki odpowiednik tego, co się mówiło o szmirowatym kinie: „reżyser cham, aktorka ruda, publiczność niewybredna”. Tyle, że może w tej szmirze kryje się coś jeszcze?

O tak – nieposkromiony humor. Tani, ale błyskotliwy. Ponadto zgrabna zabawa z mitem starego Hollywood, odświeżanie go. Jak? Przez dekonstrukcję postaci, m.in. Filipa Marlowe’a w osobie Nicka Belane’a – tu widać wyraźniej niż u Chandlera, że to mitoman, nicpoń, erotoman-gawędziarz, leniuch i pijak (ale wcale przez to nie staje się mniej sympatyczny). Dalej - przez przywołanie kultowych miejsc, jak lokal Musso & Frank Grill, który od 1919 roku NAPRAWDĘ ma styl i klasę (spójrzcie w internecie na ten elegancki wystrój z lat 30ych i na to, co się tam jeszcze dziś serw...

To trochę tak, jakby autor próbował usprawiedliwić to, co popełnił, sugestywnym tytułem.

Chcę w prezencie. Boże mój, bardzo chcę w prezencie! Pierwsze spotkanie z Bukowskim i od razu strzał w dziesiątkę. Czuję, że się mocno polubimy. Czytaniu tej książki towarzyszą dwa scenariusze: jeden nazywa się fascynacja, drugi oburzenie. Według mnie trzeba być naprawdę smutnym, żeby wybrać ten drugi. Pozwólmy sobie na trochę dystansu i doceńmy cięte poczucie humoru oraz niczym niewymuszoną inteligencję, z jaką Charles Bukowski napisał "Szmirę". Toż to doskonały paszkwil na otaczającą nas rzeczywistość, paszkwil, który będzie aktualny nawet za sto lat. Polecam potraktować z przymrużeniem oka i cieszyć się każdym słowem.

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem. I choć muszę przyznać, że jego cytaty zawsze mnie zachwycały, tym razem poczułam lekkie rozczarowanie. Nie mniej jednak na pewno sięgnę po jego inne dzieła. Czytając go niezmiernie kojarzył mi się z Gąbrowiczem.. Ktoś tez tak miał czy to tylko moje odczucie?