Sztorm

Po pierwszej części doggerlandzkiego cyklu kryminalnego „Podstęp” z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnej. Bardzo przypadł mi do gustu typowo skandynawski klimat, niespiesznie tocząca się akcja i nieidealna bohaterka. Czy „Sztorm” porwał mnie równie mocno?

Okres Bożego Narodzenia to dla jednych okazja do leniwego świętowania w gronie najbliższych, inni najchętniej zaszyliby się w dziczy, by uniknąć przesłodzonej, świątecznej atmosfery. Karen Eiken Hornby należy z pewnością do tej drugiej grupy, kiedy więc dostaje wezwanie do zwłok mężczyzny na doggerlandzkiej wyspie Noorö z trudem ukrywa radość. Po przeżytej tragedii, nadal ciężko jest jej zaakceptować obecność innych ludzi w swoim życiu, unika zaangażowania i bólu.

Na co wymienia więc czas z najbliższymi? Na dość żmudne śledztwo, które prowadzi od destylarni whisky, przez nieczynne kopalnie węgla, rytualne kamienne kręgi, aż do lokalnego gangu motocyklowego. Surowy wyspiarski klimat, opustoszała w okresie świątecznym wioska smagana grudniowym wiatrem stanowią typowo skandynawskie tło, które tak lubię. Karen prócz konieczności sprawdzenia się jako śledcza, zostanie wystawiona na próbę jako przyjaciółka i kuzynka. Czy bezduszne przepisy prawa okażą się ważniejsze, niż przyjaźń i więzy rodzinne?

Bardzo spodobało mi się wplecenie w wątek kryminalny dość trudnej kwestii obyczajowej i dylematu rodzinnego głównej bohaterki. Nie zdominowały one śledztwa, ale stanow...

Drugi tom Doggerlandu podobał mi się bardziej, nie wiem czy dlatego, że wiedziałam czym to będzie "pachnieć", czy po prostu potrzebowałam kryminału z taką nieśpieszną akcją i ciężkim, mglistym klimatem. Ale tego musicie się spodziewać, nawet jeśli wizyta w Doggerlandzie jest Waszą pierwszą.

Książka jest bezpośrednią kontynuacją, jednak łączące wątki, nie są zbyt wyraźne, dlatego według mnie można ją przeczytać samodzielnie, ale warto poznać całą sytuację. Akcja jest stateczna, powoli i z czasem mozolnie się rozwija, jednak dla mnie to bardziej plus. Jednak ten pozorny spokój zmieszany z ciekawą fabułą i przytłaczającą atmosferą, dają mieszankę, od której ciężko się oderwać. Główna bohaterka musi mierzyć się z dziwnym morderstwem, ale również z własnymi demonami, a sytuacja domowa tego nie ułatwia. Fajnie, że autorka przeplata te dwa dominujące wątki, bo tworzą realizm i nie są oderwane od prawdziwego życia.

Jest to klasyczny w gatunku, skandynawski kryminał z duża domieszką powieści obyczajowej, który wciąga, ale nieprzytłacza natłokiem wydarzeń. Dobrze skonstruowany, logiczny. Liczę na to, że to nie koniec mojej przygody z wyspami Doggerlandzkimi.