Opinia na temat książki Sztukmistrz z Lublina

Książka ma formę - narrację, fabułę - tradycyjną, dziewiętnastowieczną, jeśli można tak powiedzieć. Mnie kojarzy się z naturalizmem, taką np. 'Tessą d'Urbelville'. I to mi troszkę przeszkadzało, bo lubię prozę współczesną. No, ale to wybór pisarza, jego inspiracji artystycznych, i ma to świadome podstawy artystyczne, nie będę z tym dyskutować.
Po tę książkę sięgnęłam ze względu na Lublin, w którym dzieje się część akcji. Jestem z Lubelskiego, i to część tradycji mojego regionu. Jeszcze cebularze zostały, jeszcze tlą się wspomnienia dziadków. Uznałam, że trzeba to przeczytać.
Miałam dwa wrażenia, podczas czytania książki.
Po pierwsze, przez całą powieść nabudowywała się i oddziaływała na mnie - czytelnika - atmosfera izolacji głównego bohatera, izolacji, która tkwiła w jego duszy, duszy filozoficznej, zadającej pytania, ale i duszy zdezorientowanej, poszukującej tożsamości. Bardzo ciekawa sprawa. Moim zdaniem, jedna z najciekawszych w książce, ciekawsza niż problematyka moralna, choć powiązana.
Po drugie, rozterki duchowe bohatera, jego wewnętrzny świat. Narracja dobrze to ukazuje. Jasza patrzy na to co go otacza, na przyrodę i pyta się o Boga, o praprzyczynę. I ta sobie pomyślałam, że przyroda mojego regionu, ta prowincjonalność, czy raczej tradycyjność, która wciąż jest, i którą tak cenię sobie (taki gust :-)), może skłaniać do takich pytań.