Tajemna historia pana Musashiego

Zupełnie inny świat, ale jaki ciekawy. Feudalny dwór japoński z przełomu XVI i XVII wieku i historia życia wspaniałego wojownika. Jednak nie wojny i potyczki są na pierwszym planie, ale jakim był człowiekiem i co go ukształtowało. Możemy zajrzeć za kulisy życia na dworze, poznać mentalność ludzi tam żyjących, ich namiętności i obsesje, a także rytuały rządzące ich życiem. Mnie zaciekawiły kobiety i ich życie. Niektóre obrazy mną wstrząsnęły. Napisana prostym, ale bardzo plastycznym językiem tworzy coś w rodzaju dokumentu z relacjami światków danych wypadków.
Gorąco polecam wszystkim ciekawym świata i innych kultur.

Jeśli w Polsce komukolwiek mówi coś nazwisko Musashi, to zwykle miłośnikom historii samurajskich i ich największego bohatera, mistrza miecza, Musashi Mijamoto.
Tytułowy pan Musashi z „Tajemnej historii...”, zgodnie z panującym wówczas zwyczajem, nosił w różnych etapach życia (a także po śmierci) różne imiona, a nawet nazwiska. Żadne z nich jednak nie brzmiało Mijamoto. Być może w Japonii nazwisko Musashi nie jest tak popularne, jak u nas Nowak, ale nie ma wątpliwości, że bohaterem powieści Tanizaki Jun’ichiro nie jest „ten” Musashi.

Dorastający chłopak obserwuje rytuał, dość koszmarny z europejskiego punktu widzenia, a polegający na myciu, czesaniu i ozdabianiu, odciętych podczas bitwy, głów samurajów. Przeżycie to determinuje całe jego dalsze życie i to nie tylko intymne. Owładnięty perwersyjną obsesją Musashi gotów jest zdradzić swego wychowawcę i dokonać wielu innych niecnych czynów, byle zaspokoić swoje wynaturzone instynkty.

Nie znajdzie tu czytelnik szybkich jak mgnienie oka pojedynków na miecze, nie znajdzie opisów biegania po wodzie czy skoków na wysokość drzewa.
W Pierwszej księdze „Tajemnej historii...” autor powołuje się na materiały źródłowe, więc nie jest wykluczone, że przynajmniej część tej opowieści oparta jest na faktach. I może dzięki temu historia pana Musashiego jest przede wszystkim podglądaniem epoki (XVI-XVII wiek), obyczajów i mentalności wojowników, a nie pikantną sensacją.