Tam, gdzie bzy sięgają nieba

O mamuniu, co to była za piękna opowieść!

"Tam, gdzie bzy sięgają nieba" to powieść wyjątkowa. Połączona w niej przeszłość i teraźniejszość idealnie uzupełniają siebie i stanowią perfekcyjny przykład, że każdy ma na świecie swoją drugą połówkę,z którą prędzej czy później los ją połączy, zła passa kiedyś minie, a po burzy zawsze zaświeci słońce. Wzruszająca, delikatna, romantyczna-to wyśmienite jej podsumowanie.

Rok 1944. Podczas wiejskiej zabawy młody chłopak, Horst, pragnie skraść serce pięknej Ruth Lange. Początkowe zaloty zostają odtrącone, jednak chłopak nie zniechęca się. Walczy o miłość i kiedy wydaje się być na dobrej drodze, nadchodzi wojna...Mija wiele lat, lecz Feliks nie zapomina o pięknej Ruth. Tak samo,jak tajemnicza Janina nie zapomina o swojej przedwojennej miłości...

Rok 2019. Wnuczka Feliksa, Kalina, próbuje ułożyć sobie życie po powrocie z Anglii. Wraz z córeczką, Lenką, podejmuje wysiłki odnalezienia się w aktualnej rzeczywistości. Powrót ten jest dla niej wyjątkowy-jest rodzajem terapii po traumatycznych wydarzeniach z Londynu. Kiedy trafia do domu Ksawerego w roli korepetytorki jego córki nie wie, że ten przystojny mężczyzna odmieni jej życie...

Książka ta urzekła mnie, szczególnie ze względu na historię, którą przedstawia. Oparta na prawdziwych wydarzeniach ukazuje cały wachlarz trudnych emocji, walk i ciężkich przeżyć, lecz również obraz prostego, nieskomplikowanego szczęścia, płynącego z prostych rzeczy. Klimat ...

lektura nie była zła aczkolwiek pewne sprawy były bardzo przewidywalne, no i jednak czytanie się lekko ciągnęło

"Tam, gdzie bzy sięgają nieba" to po prostu.... Rany nawet nie wiem jak to określić..

Zaciekawiła mnie okładka i opis. Sądziłam, że to może być coś dla mnie, tym bardziej, że sięga ona również czasów wojennych, które przeplatane współczesnością są dość dobre jak dla mnie... I może by tak było, ale... Już na początku się pogubiłam. Nie wiem czy to debiut autorski, czy nie, ale pisząc książkę, której akcja dzieje się na przestrzeni lat, to wypadałoby poinformować czytelnika chociażby pisząc "kiedyś" - "teraz". A tak? Ja nie wiedziałam czy zaczynając rozdział jestem w 1944r czy w 2019. To pierwszy minus jaki już na samym wstępie negatywnie nastawił mnie do tej książki. Drugi to taki, że nie polubiłam się z ządnymi bohaterami. Byli dość kiepsko wykreowani jak dla mnie przez co moja irytacja sięgnęła zenitu.. Trzeci minus jest taki, że ta książka jest tak chaotycznie napisana, że jest to aż niesmaczne. Czasami taka fabuła jest naprawdę okej, ale w tej sytuacji mnie aż brakuje słów.

Podsumowując okładka i opis zachęcają, ale wnętrze odrzuca. Nie polecam.

Kiedy zaczęłam czytać tę książkę, od razu pomyślałam, że jest to kolejna książka ze Szkatułki Wspomnień, tyle że spisana przez inną autorkę. Historia głównych bohaterów, tu, mam na myśli Horsta i Ruth, jest rozczulająca i szokująca jednocześnie, ale również piękna w swoim przekazie.

Autorka w bardzo ciekawy, a zarazem wzruszający sposób wplata w fabułę wątki dotyczące samotnego wychowania dzieci, oraz bunt nastolatki, której trudno jest pogodzić się z tym, że matka ją zostawiła, a ojciec zachowuje się (jej zdaniem) nadopiekuńczo. Mimo tego, że dziewczyna początkowo przedstawiona jest jako ewidentnie „czarny charakter”, nie można do niej czuć pogardy czy złości. To jedno z wielu dzieci dorastających w poczuciu żalu do życia za to, że to życie je oszukało. To dziecko z poczuciem odrzucenia.

To książka o miłości. A właściwie to o dwóch miłościach, jednej powoli rozwijającej się między dwójką samotnie wychowujących swoje dzieci osób, kiedyś zranionych, miłości współczesnej, pełnej obaw…

I o uczuciu, które dawno temu zagościło w sercach dwójki młodych ludzi, miłości, która połączyła dwoje ludzi w czasach wojennej zawieruchy i którą ta okrutna wojna rozdzieliła, miłości pięknej i smutnej jednocześnie, namiętnej i rozważnej.

Fabuła książki balansuje na dwóch krańcach rzeczywistości, na tej tu i teraz i na tej z przeszłości, której właściwie już nie ma. Która pozostawiła po sobie jedynie bolesne wspomnienia.

Im dalej jesteśmy od ...

Jestem trochę zawiedziona tą książką spodziewałam się dużo emocji i wrażeń a nie dostałam nic . Książka napisana chaotycznie momentami można się zgubić o jakich bohaterach jest mowa i w jakich latach . książka napisana w trzeciej osobie co mnie na prawdę drażniło . Dużo łatwiej by było czytac jak by rozdział przedstawił nam rok wydarzenia ponieważ czytamy co się dzieje dzisiaj a po chwili co działo się 60-70 lat temu . Trzeba czytać książkę w dużym skupieniu zeby się nie pogubić.
Głowna bohaterka Kalina i jej historia okazała się być dla mnie tylko dodatkiem do książki, była nijaka i bez charakteru. A historia działa się pomiędzy Ruth i Horstem i to było najciekawsze . Pomiędzy tą dwójką rodzi się uczucie w najtrudniejszych chwilach ich życia stracili rodziny i dorobek w młodym wieku przez wojnę . Rozdzieleni po wielu latach wciąż o sobie pamiętają i darzą takimi samym uczuciami jak przed lat po mimu wielu błędów . Czy po takim czasie miłość przetrwa i się odnajdą ? Zakończenie też daje nam wiele do życzenia ... dużo nie wyjaśnia i czuję niedosyt . I do tej pory nie wiem jak to się zakończyło . Jak dla mnie Historia i pomysł na książkę jest bardzo dobra gorzej już z wykonaniem . Książka momentami się dłuży i wielokrotnie jest nam przedstawione to samo niepotrzebnie. Książka obyczajowa bez jakichkolwiek emocji mnie troszeczkę męczyła i czekałam już na koniec że tam coś mnie zaskoczy będzie wow ale nic takiego się nie doczekałam . Zawiodłam się

„Tam, gdzie bzy sięgają nieba” nie należy do „lekkich” książek, które przeczytamy z zachwytem, a po chwili zapomnimy. W szczególności historia z przeszłości, w czasach wojny, jest mocna i we mnie zostanie na długo. Książka zdecydowanie mnie się podobała, wywoła wiele emocji, zmusiła do przemyśleń. Moim zdaniem warto po nią sięgnąć i polecam.

Piękna i wzruszająca! Szczerze polecam.