Tristan 1946

"Tristan 1946" z pewnością nie jest romansem; to powieść obyczajowa z podłożem psychologicznym, opowiadająca o przypadłości, jaką jest miłość - a raczej namiętność. Namiętność ta łączy dwoje głównych bohaterów, czyli Michała i Kathleen (nazywaną przez niego Kasią), przy czym związek uczuciowy między nimi jest jakby współczesnym powtórzeniem dziejów Tristana i Izoldy z celtyckiej opowieści. Stąd tytuł powieści, w której Michał to odpowiednik Tristana, a Kathleen - Izoldy.

Akcja toczy się głównie w Wielkiej Brytanii, gdzie osiadali polscy emigranci niemający możliwości powrotu po wojnie do kraju.

Michał, dziecko niekochających się rodziców, pozbawiony czułej miłości ze strony matki, którą traktował raczej jak przyjaciółkę, pozostawiony przez nią w 1939 roku w Polsce, gdzie zaczęła się okupacja niemiecka, przeżywa w zasadzie samotnie koszmar wojny, powstania warszawskiego, śmierci ojca i jego kochanki, a później obozu.

Wszystko to odbija się negatywnie na jego psychice, a traumatyczne wspomnienia, od których nie może się wyzwolić, oraz jego egocentryzm sprawiają, że mimo wielkiego, wydawałoby się, uczucia, jakim obdarza Kathleen, nie jest w stanie w związku z nią trwać i opuszcza ją, wyjeżdżając za ocean. Wskutek nieporozumień, które stają się ich udziałem, nie potrafią już do siebie wrócić.

Powieść jest interesująca narracyjnie, gdyż mamy tu do czynienia z kilkoma osobami, które przedstawiają fakty dotyczące głównego wątku z własnego pun...

Wracam po latach do „Tristana 1946”. To ważny tytuł w mojej czytelniczej biografii, ponieważ była to pierwsza książka z gatunku „dorosłych”. I zaskoczenie – a więc to, co czytają rodzice może być ciekawe? Szybko przeczytałam inne powieści Kuncewiczowej i rozczarowania nie było, książki do dzisiaj stoją na moich półkach.
„Tristan 1946” to bogata, jędrna, gęsta proza psychologiczna bardzo wciągająca swoją fabułą. Obfituje w wielość wątków, poczynając od tytułowego, będącego transpozycją celtyckiego mitu, ale wyposażonego przez autorkę we współczesne rekwizyty, poprzez wątki traumy wojennej, próby zagnieżdżenia się w powojennej rzeczywistości i problemy z tym związane. Dla mnie jest to także książka o odchodzeniu, o różnych jego rodzajach i stopniach.
Kuncewiczowa ma wiele do powiedzenia, a bogactwo miejsc i stworzonych przez nią postaci tworzy mozaikę relacji pełnych nieoczywistych znaczeń. Bardzo zaciekawiły mnie rozważania Franciszka na temat Polaków, to bardzo nietuzinkowa postać. Prawdę powiedziawszy Autorka tak buduje swoje postaci, że wszystkie one są nadzwyczaj interesujące. Ważną rolę odgrywa również pies o imieniu Partyzant, który przebiegł 200 km, aby odnaleźć swego ukochanego pana.
Nie pamiętam, co zafascynowało mnie kiedyś, ale stwierdzam, że treści zawarte w książce się nie zestarzały, to świetny kawałek literatury, zarówno piękny jak i mądry.