Trzy wiedźmy

Kto poznał piosenkę o jeżu, na zawsze pozostanie fanem sir Terry'go.
Absolutny klasyk, w którym Pratchett wziął na swój niezrównany, przezabawny warsztat Szekspira i moc teatru (opowieści) w ogóle. No i oczywiście są też (przede wszystkim) wiedźmy.
Także, jak śpiewała Niania Ogg: "i nawet żyrafę ze stołka gdy bieda, i tylko jeża..."

Przesympatyczna książka. Wywołuje dużo uśmiechu, szybko wciąga. Trzy niezwykłe czarownice tworzą prawdziwą mieszankę wybuchową a nawiązania do dzieł Szekspira sprawiają, że książkę czytamy z ogromnym zaciekawieniem i zainteresowaniem. Dobra pozycja zarówno dla fanów Pratchetta jak i Williama Szekspira. Pozycja obowiązkowa na drodze poznawania Świata Dysku.

Świetna książka, aby cały wieczór spędzić ze śmiechem lub uśmiechem. Jak we wstępie napisano :” są tam trzy czarownice, a także królowie, sztylety, korony, burze, krasnoludy, koty, duchy, widma, małpy, bandyci, demony, lasy, następcy, trefnisie, tortury, trolle, wirujące sceny, ogólna radość oraz wrzawy wielorakie.” Nie ma tym razem magów, Śmierć jednak się pojawia. Jest też świetna zabawa i gra odwołująca się do dzieł Shakespeare Język lekki i dowcipny, pełen zdań perełek np.” W Remtopach nie brakowało płaskiego gruntu. Problem w tym, że w większości był pionowy.”
Ciekawe są też rozważania Śmierci o teatrze (str. 243):
„Ludzkie istoty zbudowały świat wewnątrz świata, który odbija się w nim jak,pejzaż w kropli wody. (..)
W tym swoim małym świecie umieścili wszystko to, od czego powinni uciekać – nienawiść, strach, tyranię i tak dalej. Śmierć był tym zaintrygowany. Myśleli, że oderwą się od siebie samych, ale każda sztuka wymyślona przez ludzi, wciąga ich głębiej do wnętrza.”
Tak i ta książka wciąga do swego wnętrz, nie pozwalając się oderwać, przez śmiech opowiada ciekawe rzeczy. Jak dotąd jedna z lepszych części Świata Dysku

Niestety tym razem Pratchett mnie nie kupił. Książka mocno mi się dłużyła, często czułam się zagubiona, nie mogłam się w nią wkręcić. W tym tytule dużo jest nawiązań do teatru i Szekspira, jakoś to bardziej mnie drażniło niż ciekawiło.

 Po latach przerwy wróciłam do książek Terry'ego Pratchetta, które kiedyś bawiły mnie niemal do łez. Zatęskniłam za światem tak pełnym absurdów i przerysowań, że aż znajomym. Tym razem dostałam "w pakiecie" przeróbkę kilku dramatów Szekspira.
 
 "Trzy wiedźmy" to książka, której jedną z postaci wiodących jest Babcia Weatherwax. Nie ukrywam, że nie jest ona moją ulubioną postacią. Zdecydowanie wolę książki, których akcja dzieje się na Uniwersytecie czy w Ankh. Tym razem dostałam kilka wiedźm i małe, niewiele znaczące państewko w górach, w którym żądny władzy książę zabija króla ciosem w plecy.
 
 Połączenie "Makbeta", "Hamleta" i innych tym razem mnie nie przekonało. Trudno powiedzieć, dlaczego. Niemniej jednak nie bawiłam się tak dobrze, jak tego oczekiwałam. Zabrakło mi tu czegoś. I to by w sumie było na tyle.
 
 Do Świata Dysku w przyszłości pewnie wrócę, jednak nie będzie to w najbliższym czasie.