Ucho igielne

Bardzo dobrze mi się czytała.
Myśli przelatują nie wiadomo kiedy, tematy zmieniają się nie wiadomo kiedy. Ale jest to cudowne. Młodość i starość przenikają się wzajemnie.
Książka nostalgiczna i piękna. Raczej nie do zapomnienia. Magiczna i pełna życiowych mądrości.
Biorę się za kolejne książki Autora. Zła jestem na siebie, że dopiero teraz.

Ucho Igielne - dawna furta dominikańska, będąca fragmentem sandomierskich średniowiecznych murów obronnych w powieści Myśliwskiego jest miejscem, w którym dokonuje się ważenie życia narratora.

Fascynująca opowieść o życiu.

O tym, czym jest starość i jak starość postrzega młodość. I o tym, czym jest młodość, i czym z perspektywy młodości jest starość. O pamięci zmieniającej czas przeszły w zależności od tego kto, kiedy, gdzie… O wartości naszych przeżyć sprzed lat…

Piękna. Pobudzająca do refleksji. Urzekająca pięknem języka. Choć w mojej ocenie, jakby nieco słabsza od poprzednich dzieł Mistrza.

Polecam.

"Człowiek odkrywając swoją obecność na świecie, jeszcze się wszystkiemu dziwi, a zdziwienie to korzeń pamięci. Niestety wraz z latami korzeń usycha, tak że w końcu nic nas już nie dziwi."

"Są takie chwile, które niczym słońce w soczewce skupiają w jeden punkt całe życie, wypalając w nas już na zawsze ślad. Kto wie czy nie dla takich chwil jedynie się żyje, nie dla iluś tam lat."

"Po nikim tak człowiek nie widzi dokładnie starości jak po starzejącym się ojcu, matce. To starość, która nas boli, z którą współcierpimy, na którą jesteśmy skazani, aby się w niej przeglądać i odnajdywać siebie. Może to dzięki ich starości przyzwyczajamy się i do własnej i z większym zrozumieniem ją znosimy."

"Wszystkie pytania, jakie sobie w życiu zadajemy, sprowadzają się do tego jednego, czy warto było."

"Człowiek ...

Jestem wielką fanką całej twórczości Wiesława Myśliwskiego. Jego dzieła to wyjątkowy rodzaj prozy i bardzo dla niego charakterystyczny. W zasadzie wszystkie jego powieści mają coś wspólnego - łączy je niezwykle refleksyjny klimat, głęboka przenikliwość ludzkiej duszy, relacji międzyludzkich, tęsknot i uczuć. Proza Myśliwskiego to twórczość niezwykle dojrzała, przepełniona mądrością i życiowym doświadczeniem.
Podobnie jak we wszystkich powieściach autora akcja „Ucha igielnego” toczy się równie niespiesznie, dając czytelnikowi czas na własne refleksje i przemyślenia. W książce tej młodość przeplata się ze starością a marzenia z rzeczywistością.
Powieść ta, jak zresztą wszystkie pozostałe autora, napisana przepiękną polszczyzną.

Bardzo mnie 'Ucho igielne' rozczarowało, bardzo. Nie porzuciłam jej tylko dlatego, że szanuję wcześniejsze książki pana Myśliwskiego. Słyszałam o ludziach, którzy nie dają rady jej skończyć, ale ranga pisarza sprawia, że nie piszą źle. A książkę należy rozpatrywać w ogóle i w szczególe. Moim zdaniem oczywiście.
W ogóle to książka wlecze się bez sensu. Jest to ten sam ciąg myślowy co 'Ostatnie rozdanie', tylko że tam brak chronologii nie przeszkadzał, a organizował wszystko adresownik narratora. Tutaj człowiek się gubi kto gdzie i jak. Takie mam odczucia. Jeśli szukać myśli przewodniej, to w istocie została ona wyrażona lepiej w 'Ostatnim rozdaniu'. 'Ucho igielne' nie dopełnia więc myśli o życiu autora.

Jednak kunszt autora jest niezaprzeczalny, więc w szczególe jest tutaj mnóstwo znakomitych scenek rodzajowych, świetnie oddano styl wypowiedzi postaci. Są przepiękne całostki, na przykład ta o babci, która psu opowiada swoje życie. Przeuroczy jest też fragment o przyszłym profesorze, który spał na waleta. Ale i scenki małżeńskie.
Przeszkadzały mi te sentencje na koniec akapitu. We wcześniejszych książkach Myśliwski unikał takich złotych myśli, a wyrażał to samo w inny sposób, równie czytelny. Teraz chciał chyba zawrzeć w książce całą mądrość o życiu. Sentencje sobie zapisałam, bo są niegłupie, ale moim zdaniem nie ozdabiają stylu książki.
W ogóle i w szczególe, uważam więc, że język książki i tak przewyższa wiele współczesnych powieści i jest znakomity...

Początek był obiecujący, elokwencja i język wspaniałe...ale szybko mnie znużyły...i w dalszym ciągu zadaję sobie pytanie: co poszło nie tak?