Uśpiona

A mnie ta książka jakoś mocno nie wciągnęła. Ponad połowa treści to przebywanie obcej osoby w domu Weronik podczas jej snu. Właściwie to niewiele się dzieje, powiało nudą. Pewną korzyścią jest odrobina wiedzy na temat narkolepsji, która jest raczej rzadką chorobą. I odrobinę zaskakujące zakończenie. Nie brałam pod uwagę tej osoby przy mnożeniu możliwości, kto podgląda Weronikę.

Według mnie "Uśpiona" jest najsłabszą książką Alicji Sinickiej z tych, które przeczytałam. Pomysł na fabułę bardzo ciekawy i rzadko spotykany. Niestety, zawiodło wykonanie- poprawne, z dużą dawką ciekawych medycznych informacji, ale bez charakteru, adrenaliny i tego napięcia, jakie zawsze towarzyszy mi podczas lektur tejże autorki. Czytając tę powieść , czas mi się dłużył, a rozdziały męczyły. Akcja toczy się umiarkowanie, a początkowo nawet i powoli. Zakończenie również nie powaliłonie na kolana, choć owego podglądacza nawet nie typowałam
Szkoda, że tak książka wypada tak przeciętnie, bo ma ona potencjał.

"Uśpiona" to najnowsza propozycja od Alicji Sinickiej.

Cierpiąca na narkolepsję Weronika nie może normalnie funkcjonować bez wystarczającej ilości snu. Jest ktoś, kto doskonale zna jej słabość i wykorzystuje ją do własnych celów.
Od momentu, gdy w jej domu znalezione zostają zwłoki, kobieta nie czuje się już w nim bezpiecznie.

Kolejna książka z mistrzowsko zbudowanym nastrojem i atmosferą tak gęstą, że można by ją kroić nożem. Akcja jest niespieszna, a napięcie wzrasta wprost proporcjonalnie do każdej przeczytanej strony.
Wszystko odbywa się w niezwykłej intymności i ciszy, gdy pogrążoną we śnie Weronikę odwiedza stalker. To dziewczyna z trudną przeszłością, borykająca się z rzadko spotykanym schorzeniem, jakim jest narkolepsja. To nagłe i mimowolne napady snu, co może być bardzo niebezpieczne, choć Wera stara się nad nimi zapanować. Charakteryzuje się nie tylko nadmierną sennością w ciągu dnia, ale też katapleksją, czyli epizodami nagłej utraty napięcia mięśniowego, mogą występować także omamy (halucynacje) oraz porażenie przysenne. To niezwykle ciekawy i wielce obiecujący motyw, jeśli chodzi o thrillery.
Oczywiście wszyscy wydają mi się podejrzani, a faktyczny antagonista nawet przez myśl mi nie przeszedł.

"Uśpiona" to klaustrofobiczna opowieść o miłości, obsesji, szaleństwie.

Kiedy zaczęłam czytać najnowszy thriller Alicji Sinickiej, przyszło mi do głowy pytanie: co ciekawego może się wydarzyć w życiu kobiety chorej na narkolepsję? W końcu to choroba polegająca na tym, że człowiek czuje się wciąż senny i głównie śpi. Trudno wyobrazić sobie, że coś takiego mogłoby być niebezpieczne. Bardzo szybko zmieniłam zdanie. Po kilku rozdziałach atmosfera zrobiła się duszna, wręcz klaustrofobiczna, czyli dokładnie taka, jak lubię.

Weronika Krzycka całe życie mierzy się z nietypową chorobą - narkolepsją. Musi codziennie robić sobie dwie drzemki, aby w miarę normalnie funkcjonować. Ma pracę, która jej na to pozwala, ponieważ uczy języka angielskiego, a uczniowie przychodzą na lekcje do jej domu. Krzycka nie ma jednak pojęcia o tym, że nie tylko uczniowie ją odwiedzają, szczególnie, że oni znajdują się w jej domu, kiedy kobieta nie śpi. Nieproszony gość pojawia się, kiedy Weronika odpływa. Przygląda jej się, dotyka, mówi do niej, pragnie jej... Wera przestaje czuć się bezpiecznie we własnym domu. Sytuacja staje się wyjątkowo trudna i zagadkowa, kiedy Wera po przebudzeniu znajduje w salonie zwłoki. Ofiara jest jej znana, należy do grupy osób, które Wera uczy angielskiego, ale nie powinno jej tu w ogóle być! Dla Krzyckiej wszystko jest jasne. Nic nie słyszała, bo spała. Policjanci już nie są tacy pewni, że nie miała nic wspólnego z tą śmiercią...

Po raz pierwszy miałam okazję czytać książkę, której bohaterka cierpi na n...

„Można udawać przed ludźmi normalnego człowieka, o ile ma się tajną przestrzeń, w której spełniamy swoje prawdziwe fantazje”.

Weronika Krzycka jest młodą, piękną, wykształconą kobietą, która ma w życiu trochę zezowate szczęście. Dziewczyna lubi sen bardziej niż przeciętny człowiek. Właściwie jej życie jest nim naznaczone i nim rozdarte – ten błogi stan jest jej lekarstwem i chorobą. Weronika ma zdiagnozowaną narkolepsję. Zdarzają się jej więc mimowolne i nagłe napady snu, epizody realnych snów, halucynacje, stany kataleptyczne, paraliże powodujące wiotczenie mięśni twarzy i szyi. Weronika jest w pełni świadoma swojej choroby i ze wszech miar stara się nad nią panować. By ujarzmić ten żywioł nadała swojemu życiu rytm, wprowadziła pewną rutynę polegającą na ustaleniu pór drzemek w ciągu dnia. To uporządkowanie sprawia, że kobieta żyje „normalnie”, pracuje ucząc angielskiego, ma przyjaciół i partnera.

Weronika nie ma pojęcia jednak, że KTOŚ doskonale wie, jak jej ciało i umysł funkcjonują i sprytnie tę wiedzę wykorzystuje. Gdy kobieta zasypia, ten KTOŚ wchodzi do jej domu. Kręci go poczucie kontroli nad niczego nieświadomą, uśpioną Weroniką. Najpierw tylko obserwuje. Potem te odwiedziny stają się jego nałogiem. Chora obsesja sprawia, że z czasem tajemniczy gość traci czujność.. Jest zjawą, zaspokaja swoje potrzeby, ukryte żądze. Coraz mocniej zaznacza swoją obecność w życiu Weroniki tworząc „realny punkt styku”. Dla niego te spotkania „w szczelinie pomiędz...

Uśpiona - Alicja Sinicka

Weronika Krzycka ma narkolepsję. Każdego dnia musi sobie zrobić przynajmniej dwie drzemki, by normalnie funkcjonować. Na codzień uczy w swoim domu angielskiego. Dodatkowo szuka lokatora, by wynająć cześć domu. Na codzień jest partnerką Kuby, który pracuje w korporacji.

Kiedy ona zapada w sen, ktoś wchodzi do jej domu.
Kiedy ona zapada w sen, ktoś ją obserwuje.
Kiedy ona zapada w sen, ktoś ma na jej punkcie obsesje.
Robi się niebezpiecznie....

Pewnego dnia, gdy Weronika budzi się po drzemce, znajduje w swoim salonie, swoją uczennice... martwą.....


Fantastycznie poprowadzona fabuła. Świetnie skonstruowany thriller psychologiczny. Bohaterowie dopracowani w każdym calu. Jest wyraziście i dosadnie. Książki Alicji Sinickiej biorę w ciemno, czytałam każda, bez wyjątku, ale "Uśpiona" jest chyba najlepszą powieścią w dorobku autorki. Zdecydowanie z książki na książki, pióro autorki staje się coraz lepsze i sama sobie podnosi wysoko poprzeczkę.
Tutaj mamy też dobrze poprowadzone śledztwo, a do tego z medycznego punktu widzenia, narkolepsję. Nie oszukujemy się, gdyby nie książka, to nawet bym nie znała tej choroby. Bardzo mnie to zaciekawiło i przyznam, że po części rozumiem matkę Weroniki jak i samą "zdiagnozowaną". Ciężko w coś uwierzyć, dopóki nas to nie dotyczy.
Do tego mamy też problem Kuby, który naprawdę mnie zaskoczył, no powiem tak, nie spodziewałam się i byłam zaskoczona, bo nie domyślił...

Lubicie thrillery psychologiczne? Ja uwielbiam! A w wykonaniu Alicji Sinickiej nie odpuszczam żadnego!! Gdy już myślę,że to właśnie ta książka będzie moją ulubioną to każda kolejna jest jeszcze lepsza!
Tym razem autorka zabiera nas do domu Weroniki,która cierpi na narkolepsję. Z powodu choroby nie funkcjonuje normalnie, według standardów społecznych. Mieszka sama w dużym domu, sypia w ciągu dnia, utrzymując się z prywatnych lekcji angielskiego. Jej życie jest dość samotnicze, ściśle związane z harmonogramem wypracowanym przez lata. Jednak życie płata figle i spokój zamienia się w niepokój. Weronice bowiem wydaje się, że gdy budzi się z drzemek nie wszystko w domu się zgadza. To drzwi są zamknięte,to okno otwarte. Czy to może być sprawka jednej z uczennic? Może nowego lokatora? A może tylko jej się wydaje?
Wszystko nabiera rozpędu,gdy pewnego dnia schodząc po drzemce na dół,znajduje ciało swojej uczennicy. Czy ta śmierć była wypadkiem? A może w jej domu,bez jej wiedzy, jednak ktoś bywa? Śledztwo trwa, a sprawę prowadzi pewna znajoma policjantka(jeśli czytaliście Służącą). Natomiast Weronika zaczyna balansować na cienkiej granicy normalności,nie jest bowiem pewna czy to co widzi jest prawdą czy halucynacją spowodowaną jej chorobą.
Gęsta atmosfera pełna niepewności,napięcia i nieczystych intencji to to co zagwarantować może wam ta powieść. Genialny styl i ciekawy pomysł to standard do którego autorka nas już przyzwyczaiła i nie obniża poprzeczki ani na moment. U...

Alicja Sinicka to gwarancja dobrego thrillera, jeszcze nigdy nie zawiodłam się na jej książkach.
W najnowszej powieści główna bohaterka Weronika Krzycka zarabiająca na życie udzielaniem korepetycji cierpi na narkolepsję. Ta nieprzyjemna dolegliwość sprawia, że bohaterka w ciągu dnia zapada na niekontrolowane epizody senności, czasem poprzedzone halucynacjami. Podczas jednej z takich drzemek w domu Weroniki dochodzi do przykrego zdarzenia - w niewyjaśnionych okolicznościach spada ze schodów jej klientka, której dzień wcześniej udzielała korepetycji. Ciągłe balansowanie na granicy jawy i snu zdecydowani utrudni prowadzone śledztwo. Weronice trudno będzie odróżnić prawdę od snu. Sen miesza się tu z rzeczywistością, cienie błądzą niczym zjawy, by wyrwać się z ramion Orfeusza wcale nie będzie łatwo.
Autorka dodatkowo wzbogaciła narrację dodając perspektywę tajemniczego prześladowcy, który regularnie odwiedza Weronikę w trakcie jej sennych napadów.
Jak zawsze układałam sobie w głowie różne scenariusze odnośnie zakończenia i o dziwo żaden z nich się nie sprawdził, finał okazał się równie zaskakujący co i dobrze przemyślany, a niepokój towarzyszył do samego końca. Mój czytelniczy apetyt został w pełni zaspokojony.

Cześć.
Jestem Weronika.
Weronika Krzycka.
Choć na pozór moje życie może wydawać się normalne, to nic w nim nie jest trywialne.
Mój dom, to mój azyl. Odnalazłam w nim spokój i zalążek tego, czego każdy z nas szuka w życiu. Ale czy na pewno?
Jest pewne małe "ale"- jestem chora.
Mój umysł odcina mnie od rzeczywistości, robiąc sobie przerwę dwa razy w ciągu dnia. Wygodne? Może. Jednak stanowi to nie lada wyzwanie, do normalnej egzystencji. Coraz częściej czuję na swoim karku oddech czegoś nieznanego. Lęk ponownie zaczyna przejmować nade mną górę, odbierając mi resztki zdrowego rozsądku.
Jednak czy to czcze wyobrażenia?
Nie wiem.
Nic już nie wiem.
To mnie przytłacza...

Weronika Krzycka, jak zdążyliście się zapewne domyślić, choruje na narkolepsję. I nie. Ta choroba nie objawia się tak, jak w znanym filmie z udziałem boskiego Adama Sandlera ;)
Alicja Sinicka ponownie przychodzi do nas z książką, która oprócz genialnej historii, która niesie ze sobą sporą dawkę emocji, daje nam jeszcze jedno-wiedzę. Bardzo lubię książki, dzięki którym możemy pogłębiać swoją wiedzę, a także takie, które ukazują nam życie z perspektywy osoby chorej. Autorka zebrała naprawdę sporą wiedzę w poruszanym temacie i dopilnowała, aby nie przeoczyć nawet drobnych szczegółów.
Główna bohaterka zmuszona jest do odbycia dwóch drzemek w ciągu dnia, które pozwalają jej zachować trzeźwość umysłu. Niestety nie zdaje sobie sprawy z tego, że podczas jej snu, ...

Weronika cierpi na narkolepsję. Śpi zdecydowanie więcej, niż przeciętny człowiek, a ktoś o niebezpiecznej obsesji odwiedza ją podczas drzemek. Życie dziewczyny wywraca się do góry nogami, gdy pewnego dnia znajduje martwego człowieka we własnym domu. A to dopiero początek koszmaru…

Myślę, że nie zgrzeszę, pisząc, że seria Oławska powraca w świetnym stylu! Alicja Sinicka serwuje nam historię pełną napięcia i niepokoju. I jeśli choć przez chwilę będzie Wam się wydawać, że już wszystko wiecie, że rozwiązaliście całą zagadkę, macie rację… Wydaje Wam się. Fantastyczna fabuła kręcąca się wokół naprawdę intrygującej choroby — narkolepsji. Dla mnie to pierwsze spotkanie z taką tematyką, a doskonałe rozeznanie autorki pozwoliło poznać mi ją całkiem szczegółowo. Podobało mi się prowadzenie akcji, wodzenie mnie za nos, podnoszenie ciśnienia… Znalazły się również momenty, w których nerwowo przełykałam ze strachu ślinę. Dałam się nabrać na te wszystkie literackie sztuczki i gdy byłam już z siebie taka dumna, mając pewność, że wiem, kto odwiedza Weronikę, gdy śpi, Alicja Sinicka zrzuca na mnie ładunek wybuchowy, po którym nie mogę się otrząsnąć. Rozwiązanie całej zagadki zrodziło we mnie coś, czego do tej pory nie potrafię nazwać. Zakończenie było dla mnie ogromnym zaskoczeniem, to z pewnością. Jednocześnie czułam też pewnego rodzaju rozczarowanie i niezrozumienie. Ułożyłam sobie w głowie scenariusz i tak się na nim zafiksowałam, że nie umiałam przyjąć z pokorą tego, co zaprop...

Chyba każdy z nas zdaje sobie sprawę z ważności snu, lubimy spać, natomiast brak dostatecznej ilości tego relaksacyjnego stanu odczuwamy dotkliwie. Podobno sen pełni niejako funkcję terapeutyczną – obiera gorzką skórkę emocjonalnego ładunku przeżyć jednocześnie umożliwiając nam zapamiętanie istotnych dla nas informacji. Ponadto faza snu REM wpływa m.in na naszą zdolność rozpoznawania wyrazów twarzy, pozbawiając się snu zaczynamy widzieć świat niewyraźnie, jakby przez mleczną szybę..

Jeszcze bardziej ekstremalne formy niedoboru snu mogą dotykać bohaterkę "Uśpionej" Alicji Sinickiej - Weronika Krzycka cierpi bowiem na narkolepsję. Chcąc utrzymać swoją chorobę w ryzach i nie usnąć w najmniej oczekiwanym momencie Wera robi sobie w ciągu dnia krótkie drzemki. Nie zdaje się jednak sprawy, że od pewnego czasu nie jest wówczas zupełnie sama. Ktoś obserwuje kobietę, zbliżając się do niej, pozwalając sobie za każdym razem na coraz więcej.

Pewnego dnia po przebudzeniu Krzycka znajduje na podłodze martwą osobę. Spała jednak tak silnie, że nie słyszała niczego, co mogłoby pomóc w śledztwie…

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością A. Sinickiej, z pewnością nie ostatnie. Książkę czytało się ekspresowo, fabuła naprawdę intryguje i wciąga. Najmocniejszym walorem całości jest chyba niespokojna, przejmująca niepokojem atmosfera. W zasadzie w warstwie fabularnej niewiele się dzieje ale to uczucie osaczenia i...

Uśpiona to już kolejna książka Alicji Sinickiej, którą miałam okazję przeczytać. Plasuje się gdzieś pośrodku wśród tytułów, które do tej pory poznałam.
Troszkę się zastanawiam czy nie zrobiło jej odrobinę szkody to, że czytałam ją w złym momencie. Kiedy zaczęłam ją czytać, pomyślałam, że to jedna z takich książek, która od razu intryguje i wciąga. Ale wtedy przeczytałam tylko 15 stron, po czym było u mnie po prostu źle. Nie byłam w stanie czytać, więc nie czytałam, wróciłam do niej po prawie tygodniu, chociaż nadal nie byłam jeszcze w dobrej formie. A jakby nie było, takie rzeczy potrafią mieć duży wpływ na nasz odbiór książki.
Sam pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy, główna bohaterka cierpi na narkolepsję. Znacie tę chorobę, słyszeliście o niej?
Sen, który przejmuje kontrolę nad życiem. Senność dopadająca w przeróżnym czasie, nie zważająca na miejsce, ani okoliczności.
Weronika zdaje się jakoś sobie z tym radzić, pewnego dnia jednak, po przebudzeniu odkrywa we własnym domu martwą kobietę. Tymczasem ona spała tak mocno, że nic nie słyszała.
Co takiego się wydarzyło? Jak ktoś wszedł do jej domu?

Dodatkowo autorka serwuje nam krótkie, niepokojące rozdziały z innej perspektywy. Z perspektywy kogoś, kto ma obsesję na punkcie Weroniki, kto obserwuje ją podczas snu...

Trudno mi ocenić całość, biorąc pod uwagę, to o czym wspomniałam na początku, przez co gorzej było mi wejść w tę książkę, trochę mi się momentami dłużyła. Ale! Zakończenie m...

Weronika cierpi na narkolepsję. Ma swój stały plan dnia i dwie drzemki w ciągu jego . Nad jej domem ciążą różne plotki ponieważ jej wujek popełnił samobójstwo, a potem śmierć ciotki. Kobieta wynajmuje pokój jednemu malarzowi . Spotyka się z Kubą . A do jej domu przychodzą uczniowie na korepetycje angielskiego . Nagle bohaterka czuje się dziwnie niespokojna a w jej domu dochodzi do tragedii . Śmierć uczennicy w momencie kiedy ona sama spala . Wiele pytań, wiele niejasności a bohaterka czuje czyjaś obecność.

Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron. Mamy parę rozdziałów z osoby która prześladuje bohaterkę pod tytułem "Wizyta" książka ma wiele tajemnic które nie rozwiązują się szybko a w głowie knułam domysły kto to może być . I nie zgadłam . Byłam w nie małym szoku gdy przeczytałam kto za tym wszystkim stoi więc książka nieprzewidywalna oraz szokująca. Mamy sny bohaterki , wszystko ładnie opisane gdy rozbudzała się i sen mieszał jej się z rzeczywistością. Może trochę było to męczące że bohaterka często była śpiąca kładła się spać ale w końcu o to tu chodziło. Mamy również wiele opisów ale pomimo tego szybko książkę się czyta . Znałam wcześniej styl autorki i byłam pewna że przeczytam bardzo dobra książkę i się nie myliłam.

Ta książka zaczyna nową serię autorki.

Narkolepsja to zaburzenie, z którym zmaga się Wera, bohaterka. Dużo i często śpi. Tylko tak może funkcjonować. Jest nauczycielką angielskiego. Uczy prywatnie, w domu. Jej wersja opowieści to Rozdziały.

"Tajemnicza Weronika z niebieskiego domu otoczonego wiekowymi tujami. Czy to nie brzmi jak wstęp do bajki?"(str.57)

Drugim narratorem jest ktoś, kto odwiedza śpiącą kobietę. Są to Wizyty. Kim jest i dlaczego to robi? Czy ta osoba jest niebezpieczna czy tylko ciekawska?

Świetnie poprowadzona narracja. Wzbudzająca w czytelniku poczucie zagrożenia. I prowadząca do zaskakującego finału.

Kolejny bardzo dobry thriller autorki.
Polecam

Za mną siódma już książka autorki, nie zawiodła mnie i tym razem. Historia jest opowiadana z dwóch perspektyw, Weroniki i jej obserwatora. Nie wiemy kim jest ta osoba, a wśród przedstawionych postaci z otoczenia dziewczyny, każdy przez chwile wydaje się być podejrzany. Zakończenie oczywiście zaskakujące, nawet dla wprawionych czytelników thrillerów. Emocje rosną wraz z przewracanymi stronami. Oprócz całej historii związanej z obsesją obserwatora, nieżyjącą kobietą znalezioną w domu Wery, problemów z parterem dochodzi jeszcze trudna relacja z rodzicami. Sposób wychowania i postępowania rodziców bardzo przekłada się na dorosłe życie dzieci.