Opinia na temat książki Uwięziony krzyk

Dzięki uprzejmości wydawnictwa Muza przez ostatni wieczór byłam świadkiem przejmujących wspomnień kobiety, która w ciągu dosłownie minuty stała się więźniem własnego ciała. "Uwięziony krzyk" Anny Naskręt to przerażająco bolesne świadectwo walki z chorobą, która zaatakowała zdrową dwudziestoczteroletnią dziewczynę, młodą mamę i zamieniła jej życie w wegetację. To opis prawdziwych przeżyć kobiety, która rozumując i myśląc normalnie straciła możliwość jakiegokolwiek kontaktu ze światem. Nie mogła mówić, jej ciało stało się, jak sama pisze, bezwładnym workiem niezdolnym do jakiegokolwiek ruchu. Po dziewiętnastu latach od ataku choroby Anna postanowiła podzielić się z czytelnikami swoją historią pisząc ją ku przestrodze i pokrzepieniu serc osób dotkniętych udarem oraz ich rodzin. Ale jest to opowieść także dla kazdej i każdego z nas - dorosłych czytelników.

"Uwięziony krzyk" to wstrząsające świadectwo choroby, cierpienia i niemocy. Anna dokładnie, ze szczegółami opisuje swoje nowe, niestety gorsze życie. Z zapartym tchem uczestniczymy w tych smutnych wydarzeniach, które nam, zdrowym, wydają się niewiarygodne. Ale w żadnym wypadku nie jest to dołująca relacja. Wyobraźcie sobie, że Ania z racji swojego pogodnego usposobienia potrafi pisać o tym co ją spotkało z dużym dystansem, a nawet z humorem.

"Uwięziony krzyk" to książka niepodobna do żadnej innej. Nie ocenia się tu warsztatu pisarskiego czy poprawności stylu, chociaż przyznaję że prosty język, bezpośredniość i klarowność w przekazywaniu zdarzeń powodują, że książkę łatwo się czyta i z wypiekami na twarzy. To osobista historia, która może być lekarstwem na smutek, zwątpienie i załamanie. To opowieść niosąca nadzieję, pokazująca jak szukać pozytywów i motywacji do walki o każdy kolejny dzień. To brutalne fakty, które mówią same za siebie, a my, czytelnicy, powinniśmy je poznać!