W tym domu straszę

Nie wiem, kto miał być targetem tej książki. Wiem jedno: na pewno nie byłam to ja. Niezbyt często zdarza się, żebym oceniała książkę na jedną, czy dwie gwiazdki, tym razem muszę, inaczej się uduszę 😁 To było taaakie słabiutkie, humor dziecinny, język nastolatki, akcja banalna. Nie doczytałam, odłożyłam, szkoda oczu.

Studentka psychologii Iskra wraz ze swoim przyjacielem Julkiem jadą na wakacje do jej babci Eleonory. Maja się nią zaopiekować po niedawno przebytym zawale, a do tego Iskra będzie odbywać praktyki w szpitalu. Sprawa nie jest prosta gdyż babcia uważa że nic jej nie jest i absolutnie nie ma zamiaru rezygnować z alkoholu i słodyczy. Nie ma również ochoty siedzieć w fotelu i odpoczywać. Do tego okazuje się że w ogromnym domu babci straszy... A robi to nie kto inny jak sama Eleonora, która chce się pozbyć nadopiekuńczej wnuczki.

" W tym domu straszę " to ciekawa komedia obyczajowa choc musze przyznać że na początku zdecydowanie trudno było mi się wciągnąć w cała historię. Powodem tego jest niewątpliwie specyficzny sposób pisania, który na pewno będzie znakiem rozpoznawczym autorki. Warto zaznaczyć że jest to naprawdę ciekawy debiut z interesującą historią. Ciekawa fabuła, nietuzinkowi i bardzo wyraziści bohaterowie oraz zabawne dialogi są dużym plusem książki. A do tego Babcia Eleonora która jest pełna życia, przezabawna i na pewno nie da się przy niej nudzić. Na koniec tylko wspomnę, iż książka została nagrodzona w konkursie literackim na powieść komediową „Moc uśmiechu” organizowanym przez Wydawnictwo Dragon.

"W tym domu straszę" to komedia obyczajowa z dreszczykiem - to oryginalny debiut autorki.

Iskra, studentka psychologii, przyjeżdża na wakacje do babci, aby zaopiekować się nią po przebytym zawale. Babcia Eleonora to energiczna seniorka, prowadząca rozrywkowy tryb życia. Chcąc pozbyć się wnuczki, stara się ją przekonać, że dom jest nawiedzony, co przynosi jednak odwrotny skutek, gdyż Iskra postanawia przepędzić duchy.

Zabawna fabuła, książka akurat na letnie dni, szybko się czyta, można przyjemnie spędzić czas z tą komedią :). Poznajcie zagadkę starego domu!

"W tym domu straszę" to debiut komediowy Kai Herman, który został nagrodzony w konkursie "Moc śmiechu".

Iskra, studentka psychologii, zjawia się niespodziewanie u swojej babci, która niedawno przechodziła zawał serca. Dziewczyna bierze na swoje barki opiekę nad schorowaną babcią, która lekceważąco podchodzi do swojego stanu zdrowia. Problem w tym, że babcia nie chce skorzystać z niczyjej pomocy, a pobyt wnuczki nie jest jej po prostu na rękę. Staruszka w przebiegły sposób spróbuje pozbyć się Iskry ze swojego domu. Jak? Eleonora postara się przekonać wnuczkę, że w jej domu straszy. A jak jest naprawdę? W końcu w każdym kłamstwie jest ziarnko prawdy...

"W tym domu straszę" to powieść komediowa z dawką uroczego humoru i szczyptą delikatnego dreszczyku. W moim odczuciu powiedziałaby, że książka skierowana jest raczej do młodszych czytelników i przez to nie mogłam się w niej jakoś odnaleźć. Czegoś mi tu zabrakło, a historia sama w sobie mnie nie porwała. Szczerze to czytałam, byle ją tylko skończyć. Z góry założyłam, że to kryminał komediowy, nie wiem skąd mi się to wzięło? Naprawdę... może przez te duchy? Cały czas wyczekiwałam na jakieś "boom", gdzie fabuła mnie zaskoczy i zachęci do dalszego czytania, bo nie ukrywam, że naprawdę pokładałam w tej książce dużo nadziei. Zawsze powtarzam, że szukam jednak bardziej zawiłych historii, które mnie zaskoczą i co najważniejsze wywołają jakiekolwiek emocje, a tu tego nie było. Oczywiście w powieści było kilka ciekaw...

Na hasło komedia zawsze reaguję optymizmem. To taki gatunek, który powinien wywoływać radość. Tyle że ja mam z nim problem, bo staram się dawć mu szansę, ale potem najczęściej nic z tego nie wynika.
Tak było tym razem.

Debiut autorki niestety w debiutanckim stylu. Książka nie wywołała u mnie śmiechu, a nawet o uśmiech było ciężko. Mogłam bym to zrzucić na brak poczucia humoru, gdyby nie fakt, że nie wciągnęła mnie mizerna fabuła, a dialogi były bardzo wymuszone. Bohaterowie trochę irytujący, trochę infantylni. Może gdy lubi się bardzo lekkie historyjki, to ta powieść się nada. Ja się męczyłam i wręcz zmuszałam do czytania. A takie miałam co do niej plany!

Iskra to studentka psychologii, która po zawale babci postanawia się nią zaopiekować. Przychodzi lato, Iskra ma wakacje, więc nic nie stoi na przeszkodzi, by wraz ze swoim przyjacielem wprowadziła się do domu babci, a przy okazji rozpoczęła praktyki w szpitalu. Co ciekawe, Eleonora, babcia dziewczyny wcale nie wygląda na chorą i umęczoną, wręcz przeciwnie. Babcia to energiczna staruszka, która gustuje w młodych mężczyznach i nic nie jest w stanie zmusić ją do rezygnacji z alkoholu, słodyczy czy niezdrowego jedzenia.

Historia stworzona przez Kaję Herman to komedia obyczajowa z dreszczykiem. Nie jest to jednak lektura, która wyniosła mnie gdzieś na wyżyny. To prawda, jest w niej humor. Głównie związany z postacią Iskry, która ciągle zalicza żenujące wpadki - jak nie z facetami w jej wieku, tak z facetami znacznie starszymi. Komedią jest czytanie tego, co rzekomo bohaterka ma w głowie. Z humorem potraktowana została babcia Iskry i jest to, według mnie, najlepsza postać z całej książki. Taką właśnie babcią chciałaby być pewnie każda z nas. Pełna werwy, energiczna bohaterka, która przez życie idzie niczym taran. Tło całej historii tworzy dom, w którym mieszka babuleńka i w którym rzekomo straszy.

Cóż, biorąc pod uwagę moje subiektywne odczucia, książka mnie zbytnio nie porwała. Zaśmiałam się kilka razy, kilka razy zaś chętnie walnęłabym się w głowę po przeczytaniu kolejnej żenującej sytuacji, w jaką uwikłała się Iskra. Wycho...

Iskra, młoda studenta psychologii podczas wakacji zapragnęła zaopiekować się swoją babcią mającą ostatnio kłopoty ze zdrowiem, a mieszkającą samotnie w ogromnym domu na prowincji. Była to też świetna okazja do odbycia praktyk studenckich w pobliskim szpitalu psychiatrycznym. Zabrała zatem ze sobą najlepszego przyjaciela Julka i przyjechała tu na całe trzy miesiące.

Dom babci był iście imponujący i nie spełniał standardów przeciętnego domu. Stanowił istny labirynt korytarzy, tajemniczych przejść. Ciemne ściany i wiszące na nich portrety różnych ludzi utwierdzały w przekonaniu, że czyjeś oczy śledzą każdy ruch domowników i gości. Krzątające się tu zwierzęta: udomowiona świnka, pies, kury, nadawały mu uroku i sielskości. Choć wśród mieszańców miasteczka krążyła plotka, że dom jest nawiedzony, babcia Eleonora mieszkała tam od lat i nie narzekała.

No właśnie.. babcia, no cóż, jej specyficzny styl życia i bycia stanowił istny spektakl. Babcia Eleonora była niczym wiedźma żywiąca się energią młodych kochanków. Alkoholem i ciasteczkami cynamonowymi też nie gardziła. Nie było jej na rękę, że wnuczka chciała ustabilizować jej życie towarzyskie, zarządziła zmianę diety, a wszystko to by, podreperować jej zdrowie i wprowadzić trochę słusznej rutyny w życie.

Babcia postanowiła zatem delikatnie wyprosić wnuczkę ze swojego domu. Przestraszyć ją, by ta uwierzyła, że dom jest nawiedzony przez ducha. Zakładała, że jak Iskra się o tym prze...

Czasami każdy ma ochotę przeczytać coś lekkiego, coś co sprawi, że wieczór stanie się bardzo przyjemny, a Ty zapomnisz o otaczającej Cię rzeczywistości i dana historia pochłonie Cię bez opamiętania. Mój wybór padł na debiut literacki W TYM DOMU STRASZĘ.
Czy zatem książka spełniła swoje zadanie?

W dużej mierze tak! Zgrabna fabuła okraszona humorem, który początkowo nie przypadł mi do gustu. Liczyłam na salwy śmiechu, tu jednak dosłownie kilka razy lekko się uśmiechnęłam.
Zdecydowanie można wyczuć tu szczerość autorki, nie ma tu miejsca na udawanie, miałam przeczucie, jakby Kaja Herman sama była w tej całej historii zatopiona, przez co niewątpliwie zyska rzesze czytelników. Powoduje to chociażby styl autorki. Nie stara się ona używać trudnych i skomplikowanych wyrażeń. Tu język jest prosty, jak podczas zwykłej rozmowy, co niekoniecznie musi być minusem. Czytając przygody Iskry odniosłam wrażeniem, jakbym siedziała tuż obok autorki, obok mojej dobrej koleżanki, która z ogromną zawziętością opowiada mi co w tym domu się wydarzyło. Nie ukrywam również, że chwilę zajęło mi przyzwyczajenie się do takiego prowadzenia fabuły, ale w ogólnym rozrachunku jestem na tak.
Bohaterowie byli bardzo naturalni i intrygujący, każdy inny i co najważniejsze każdy bardzo istotny, ponieważ w całym zamieszaniu każdy z nich odegrał mniejszą lub większą rolę 🙂 Jestem fanką babci Eleonory, Iskra natomiast w moim odczuciu była straszną safandułą, chociaż z pewnością tego nie plan...

Bardzo zaskakująca komedia niby kryminalna, chociaż bez trupów, zbrodni, kradzieży itp. , ale za to z duchami.
Polecam, gdyż to zupełnie inna książka.