Wesoła rozwódka

Co to było? I dlaczego ja to doczytałam do końca?!
Na pierwsze pytanie postaram się odpowiedź znaleźć, na drugie się nie da.

To jest infantylne. Głupie. Naiwne. Niekonsekwentne, nielogiczne, mało zabawne i durne.
Bohaterka jest narwaną głupią babą, która ma szczęście w nieszczęściu. Plus autorka jest odrealniona, bo już widzę jak zakładanie działalności tak wygląda. Wszystko od jednego kopa, jedna wizyta w urzędzie i wszystko gra. Acha. Dajcie mi ten urząd i urzędnika…

Największą wadą tej książki jest fakt, że autorka miała pomysł na fabułę ale zabrakło pomysłu na wykonanie. Oraz czasu na dopracowanie. Sceny są rwane, niektóre sytuacje aż proszą się o kontynuowanie a pojawiają się trzy kropki i akcja przenosi się w inne miejsce i czas.
Bohaterka co chwile też powtarza nam pewne sprawy, o których była mowa kilka – kilkanaście kartek wcześniej, jakby autorka uważała czytelnika za idiotę ze sklerozą.
A sama ma sklerozę galopującą. Pies Alicji – Pasztet. Raz jest małym pieskiem co to może się schować pod kanapą, przemyka w drzwiach że go bohaterka nie widzi, potem ma wielki łeb i jest groźnym wilkiem, by na koniec móc robić za pasażera na gapę w Garbusie, chowając się pod fotelem.
No kurde, trochę konsekwencji.
Ale to jeszcze mały Pan Pikusław. Alicja jest przypadkowym obserwatorem pewnej rozprawy o alimenty, a następnie rozmawia z alimentobiorczynią, która to w niemal jednym zdaniu swojego męża nazywa najpierw Jankiem potem Ryśkiem. Seri...