Wiedźma. Droga do siebie

Nie lubię pisać źle o książkach, a tym bardziej krytykować czyiś wspomnień bo czuję jakbym piętnowała czyjeś życie. Bo „Wiedźma. Droga do siebie” to tak naprawdę opis wspomnień i jej wczesnego życia. Ale przede wszystkim w tej książce zdecydowanie przeważały opisy traumy i najprawdopodobniej chorób psychicznych niż czegoś innego. Autorka ma również poważne problemy z mamą i prawdopodobnie powinna poszukać terapii na to i inne problemy, które wynikały z jej wczesnego dzieciństwa. Co prawa można wnioskować, iż przepracowała swoje złe wybory oraz traumy i znalazła nisze w której działa.
Brakuje w niej narracji. Styl pisania nie przypadł mi do gustu. Autorka zaczyna każdy rozdział cytatem, a później opowiada jednocześnie robiąc spore przeskoki w czasie. Powoduje to iż można być całkowicie zdezorientowanym który był rok, co było wcześniej, a co później. Jak dla mnie było chaotyczne i zbyt opisowo.
Yates Garcia regularnie wspomina o swoich magicznych wierzeniach i praktykach, niektórych rytuałach, różnych sabatach ale nie mówi nam, jak doszła do tego. Jak dla mnie to powinno być głównym tematem pamiętnika. Ostatecznie ta książka nie spełniła moich oczekiwań i nie rzuciła więcej światła na praktyki współczesnych czarownic.

Czy wierzycie w Wiedźmy?
Nawet jeżeli nie, to są na świecie osoby, które w nie wierzą i są takie, które wierzą, że nimi są, choćby Amanda Yates Garcia @oracleofla amerykańska czarownica, uzdrowicielka, medium i wyrocznia w jednym praktykująca w Los Angeles.

Po książkę sięgnęłam z ciekawości wynikającej z mojego upodobania do książek fantasy i niestety tym razem nie trafiłam 🤷‍♀️
Czytałam tę książkę z rosnącym zdziwieniem i niedowierzaniem.
Temat praktyk, inicjacji i uwielbienie dla Bogini nie spotkał się z moim zrozumieniem. Miejscami byłam wręcz przerażona tym, o czym czytałam, a z tyłu głowy kołatała mi myśl, że nie wszystko o czym pisze Autorka wydarzyło się naprawdę. Molestowanie seksualne, gwałty, homofobia, uzależnienie od narkotyków i inne historie, które przytrafiły się Autorce niejedną kobietę sprowadziłyby na totalne dno, zmiażdżyły psychicznie, a z niej zrobiły Wyrocznię, kobietę której marzenia się spełniły 🙊🙈

Między historie z życia Autorka wplotła legendy, mity dotyczące magii i wyznań ludowych czy religii, wątki psychologiczne mające rozgryźć każdą spotkaną osobę, w końcu wybrzmiewające oskarżenie płci męskiej "za całe zło tego świata".
Pojęcie feminizmu rozumiem inaczej...

To co miejscami było ciekawe zaburzał totalny chaos, jakby proszek "fiu fiu" nie za dobrze działał i Autorka przeskakiwała między tematami bez planu.

No cóż... nie traf...

Są książki, które głęboko wchodzą w pamięć i min. „Wiedźma. Droga do siebie” jest tego przykładem. Na początku myślałam, że to książka typu czary mary i wiedzmy, które żyją w zgodzie i uwierzcie mi, jakie było moje zaskoczenie jak okazało się, że nie. Magiczny gen odziedziczony po przodkach to jest to, co opisuje autorka w książę. Droga, która nie była drogą prostą a tak, zakręconą, że przyznam się miałam czasem problem ze zrozumieniem, kiedy i co się odgrywa. Wielki trud, ból, niezrozumienie musiała znieść nasza bohaterka gdyż w jej życiu jak i życiu było dużo gwałtów, alkoholu, narkotyków, choroby. Dlatego wrócę do pierwszego zdania myślałam, że to taka lekka książka dla osób chcących dowiedzieć się czegoś od samej czarownicy, bo dla tych, którzy nie wiedzą nasza autorka jest faktycznie czarownicą, która tę książkę napisała w formie pamiętnika i drogę, jaką przeszła żeby wiedzieć to, co dziś wie.

Teraz po przeczytaniu muszę śmiało, powiedzieć, że tak naprawdę to każdy z nas ma ten gen. Już tłumaczę, bo np. życie uczy nas pewnych rzeczy, nasze błędy pokazują, co i dlaczego tak sie stało, że nie ma skutku bez przyczyny wiec po jakimś czasie jesteśmy w stanie po części przewidzieć skutek, bo znamy przyczynę czyż nie? Mama uczy dziecko nie wkładać rączki w ogień, bo dziecko poparzy się, ale oczywiście każde dziecko wie lepiej wiec….. Oczywiście nie chce tego porównywać do autorki umiejętności to zdaje sobie sprawę, że to inny rodzaj czarnowidztwa, lecze...

Amanda Yates Garcia - „Wiedźma. Droga do siebie”

Już niedługo premierę będzie miała książka amerykańskiej wiedźmy, uzdrowicielki oraz medium. Powyższy fakt już ogromnie wpłynął na moją ciekawość odnośnie tej pozycji, a sama okładka (obok której nie można przejść obojętnie) spotęgowała to odczucie. Także na wstępie chylę czoła dla twórców grafiki, bo wykonali świetną robotę.

Jak już wyżej wspomniałam autorka jest praktykującą w LA Wyrocznią. W książce opisuje ona swoją życiową drogę do momentu, w którym obecnie się znajduje. Nawiązuje do legend, wierzeń ludowych oraz religii. Skąd magia wzięła się w Jej życiu? W jaki sposób poradziła sobie z tym co przyniósł jej los? Jakiej pracy w swoim życiu się imała i czym było to spowodowane? Czy musisz wierzyć w magię aby przeczytać tę książkę – nie.

Prócz powyższego autorka porusza naprawdę trudne tematy: molestowanie, gwałty, seks biznes, patriarchat, nietolerancja, homofobia i wiele innych. Odczucia w odbiorze lektury spotęgowane są faktem, iż wiele z powyższych dotyczyło ją osobiście. Bardzo wyczuwalne są Jej emocje, zaangażowanie. Momentami rozrysowuje naprawdę szczegółowe portrety psychologiczne wspominanych przez siebie osób.

Niestety spodziewałam się troszkę odmiennej lektury niż ją otrzymałam. Myślałam, że będzie to bardzie poradnik, swoiste kompendium wiedzy magicznej, a otrzymałam pamiętnik, autobiografię. W związku z powyższym nie zachwyciła ...

Pamiętnik Wyroczni z Los Angeles.

Jak wiemy w Stanach Zjednoczonych wróżbiarstwo, tarot, i tym podobne rzeczy są bardzo rozpowszechnione. W szczególności, że mają rdzenny lud, który nadal żyje w zgodzie z naturą, odprawia swoje rytuały. Tak samo autorka jest osobą, która ma magię zakorzenioną od urodzenia. Jej matka jest czarownicą, babka nią była, i tak dalej, i tak dalej. Nie jest więc dziwota, że kiedy nadeszło spełnienie jej marzeń i w końcu była szczęśliwa sama ze sobą oraz otoczeniem wybrała ścieżkę Wyroczni.

Mamy bardzo skomplikowany profil psychologiczny bohaterki (czyli autorki) trochę jest to pogmatwane i czasami trzeba odetchnąć i przeczytać jeszcze raz zdanie, ponieważ dla mnie przynajmniej niektóre rzeczy były niedowierzające.

Porusza tematy takie jak: molestowanie seksualne, gwałty, uzależnienie od narkotyków, brak tolerancji m.in. dla osób homoseksualnych - mroczne wątki, a szczegółowe opisy mogą niektórych odstraszać, ale przez to jest bardziej realna i wiesz, że możesz nie wierzyć w historię o magii, duchach, ale jak ktoś musi pracować w seksbiznesie aby mieć co jeść to już nie wydaje Ci się to mrzonką. Nadają one historii ten smaczek mrocznej magii i nie wiesz nigdy co się wydarzy.

Pomiędzy swoją historię autorka przeplata różne wzmianki dotyczące legend, mitów dotyczących magii, wyznań ludowych jak i późniejszych religii. Wszystko sprowadza się do odnalezienie swojej drogi wśród patriarchtycznego systemu. Bycia ...