Wiedźma z Wilżyńskiej Doliny

Kunsztowne. Tak określiłabym obydwie części "Wilżyńskiej Doliny". W celnym słowie, w sposobie zamykania wątków i konstruowania fabuły. Nie przekonam się wprawdzie, jak czyta się o Babuni Jagódce, bez uprzedniej znajomości "Sagi...", ale zachęcę parę osób, aby to uczyniły.

Opowieści o Wilżyńskiej Dolinie widzę trochę inaczej, niż zbiór luźnych wątków, powiązanych osobą Babuni Jagódki, które można czytać osobno. Pewnie i można. Przy czytaniu od początku do końca widać jednak pewien porządek, i że zmiany nie są przypadkowe. Zaznacza się najpierw delikatnie, a potem coraz wyraźniej, podział na okres przed wojną i po niej, kiedy nic już nie jest takie, jak było wcześniej. I nigdy już nie będzie. Co wszyscy odczuwają. Co wykorzystują cwane osobniki. Jeden z takich, przykładowo, komunizm zaprowadzić w wiosce próbuje. Bo po wojnie ludzie nie są już tacy, jakimi byli przed nią. Wiedźma robi, co może, aby "załatać, co dziurawe i zadrutować, co pęknięte". Nie wszystko zakończy się powodzeniem. Ludzie w tym świecie mają przebłyski wolnej woli i zwykle braki w rozumie. A z tego wynikają głupie i złe działania o opłakanych skutkach. Wiedźma przez cały czas podejmuje działania zapobiegawczo - naprawcze i to jest jej główne zadanie - opieka nad wioską, nawet jeśli nazywa to utrzymywaniem należytego porządku, w którym każdy powinien znać swoje miejsce (i oczywiście darzyć właściwym respektem wiedźmę). Jest do tego jedyną kompetentną istotą. Prawdziwa wiedźma - taka, która wie. Bo ...