Witaj w domu

" [...] Miesz­ka­łam w tylu miej­scach, że to wręcz ab­sur­dal­ne… a po­nie­waż tak czę­sto się prze­pro­wa­dza­łam, miej­sce jest dla mnie bar­dzo, bar­dzo ważne. [...]"

Czy znacie jedną z najwybitniejszych amerykańskich pisarek Lucię Berlin? Szczerze, pierwszy raz o niej dowiedziałam się dopiero z tej książki. Jest to bardzo ciekawa autobiografia.
Razem z autorką mogłam w skrócie przeżyć jej życie, a właściwiej miejsca, w których żyła od urodzenia. Dzięki tej książce mogłam poznać mentalność amerykańskich i meksykańskich społeczności lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych.
W tej książce znalazło się wszystko, co dobra autobiografia powinna zawierać: teksty, listy i oczywiście zdjęcia. Zdjęcia w autobiografiach i biografiach sprawiają, że czytelnicy czują się bliżej, opisywanej osoby niż czytaliby tylko suchy tekst. Zdjęcia nadają książce dodatkowego wspaniałego charakteru.
Lucia Berlin niestety już nie żyje. Z przedmowy dowiecie się, kto w imieniu autorki wydał tę książkę.
"Witaj w domu" to ostatni tekst tej autorki. Opisuje w nim domy, w których mieszkała. Rękopis tego dzieła nagle się urywa. Ostatnie zdanie jest niedokończone. Zabrakło jej czasu na dokończenie. Ostatni zapis jest z roku 1965.
Dzięki pewnej osobie możemy przeczytać o pierwszych dwudziestu dziewięciu latach życia tej autorki. Czy w swoim życiu była szczęśliwa? Czy kochała i była kochaną? Jak układało się jej życie towarzyskie?
Po tej książce koniecznie muszę poznać jej ...

Przy okazji “Instrukcji dla pań sprzątających” Lucii Berlin pisałam, że gdy poznamy choćby urywki biografii autorki, w zdumieniu przyznamy, że tym życiorysem można by obdzielić kilka osób, a niebanalne, skomplikowane losy pisarki, są dla jej opowiadań wielokrotnie punktem wyjścia.

Dziś przychodzę do Was ze zbiorem “Witaj w domu” na który składają się wspomnienia i kadry z prywatnego życia Berlin, listy - które to pisała nieprzerwanie, będące zapiskami jej przyjaźni, rozczarowań, prób radzenia sobie z niełatwą często rzeczywistością.

“Witaj w domu” to również, a może przede wszystkim szczery i fascynujący opis życia bohemy lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych na amerykańsko-meksykańskim pograniczu. Epizod trwania u boku uzależnionego od heroiny Buddy’ego Berlina odsłania przed czytelnikiem przykryty złudnym blichtrem brud i zakłamanie ówczesnego społeczeństwa.

Lucia w swoim życiu nazywała domem osiemnaście różnych miejsc i choć wszędzie starała się dopasować, łapać możliwie najwięcej pozytywnych niteczek losu, na każdym kolejnym przystanku mierzyła się z przeciwnościami.

Ponieważ wcześniej zachwyciłam się opowiadaniami autorki, jej wspomnienia są dla mnie dodatkowo wyprawą w teksty, dzięki której tropić mogę realne wątki i doświadczenia, których proza Berlin jest pełna. Ta swoista forma biografii, choć już sama w sobie wystarczająco ciekawa, staje się dopełnieniem dla...