Opinia na temat książki Współlokatorzy

"Nie da się nikogo uratować na siłę ludzie muszą to zrobić sami. My możemy najwyżej im pomóc, gdy będą gotowi". (str. 366)

Historia pary współlokatorów, który rozstali się ze swoimi połówkami i ze względów finansowych zamieszkali razem, dzieląc mieszkanie o wyznaczonych porach. Ona redaktorka zajmująca się promowaniem książek, ekscentryczna, trochę szalona.Kochała swoją pracę, mimo niskiego wynagrodzenia, które nie pozwalało na utrzymanie się w Londynie. On spokojny, wyważony, pragnący samotności pracownik hospicjum. Uwielbiany przez swoich pacjentów, wrażliwy na ich cierpienie i robiący wszystko, by im ulżyć w pokonaniu bólu.

Poznają się przez ogłoszenie dotyczące wspólnego zamieszkania, nie spotykają się, a komunikują za pomocą wiadomości zamieszczanych na karteczkach samoprzylepnych i wykonywaniu różnych czynności ułatwiających lub osładzających im życie. Nie trzeba z kimś być, by dobrze go poznać, wystarczy obserwować jego działania, ślady, które po sobie zostawia.

Oboje bezinteresownie pomagają innym, starając się poprawić ich byt i uczynić ich egzystencję lepszą, stawiając siebie zawsze na drugim miejscu.
Spokojną, przyjazną harmonię współlokatorów burzy nieoczekiwane ich spotkanie, i od tej pory już nic nie było takie jak dawniej.

Perypetie bohaterki z byłym chłopakiem, którego nie potrafi wyrzucić z pamięci i serca, a który pojawia się i znika, manipulując nią, narzucając się, znęcając się emocjonalnie.
"Istnieje wiele sposobów na zmuszenie kogoś, by z tobą został albo uwierzył, że tego chce". (str.289)

Dopiero prawdziwi przyjaciele uświadamiają jej jak toksyczny był ten związek, chronią ją i opiekują się nią.
Przyjemna lektura o problemach codziennego życia, radzeniem sobie z nimi z elementami humorystycznymi. Jedna rzecz mnie denerwowała, to że bohaterka zbyt często zalewała się łzami. Dziwna też była konstrukcja dialogów, rozpoczynająca się od imienia osoby zabierającej głos w dyskusji.