Cytaty z książki "Zaprzaniec"

“Prawda nie wyzwala. Ona zabija.”

“Przemierzył szpitalny korytarz z uśmiechem i dużym bukietem kolorowych róż. Niósł go przed twarzą i musiał uważać, żeby w nikogo nie wpaść. O dziwo, było pusto i po drodze minął tylko jednego staruszka w pidżamie, który ledwo dreptał, podpierając się chodzikiem.”

“Choć ten pierwszy raz jest najtrudniejszy, nie miał żadnych lęków przed popełnieniem morderstwa. Przeciwnie, odczuwał radosną ekscytację.”

“I co teraz? Nagła pustka. Bezsens. Gorzej niż po seksie, bo wcale mu nie ulżyło. Nie przypuszczał, że tak łatwo jest zabić. Za szybko mu poszło i wciąż czuł to pieczenie niedosytu i bolesny ucisk w piersiach, wymagający rozładowania.
Szkoda, że nie można go zabić jeszcze raz. I jeszcze...”

“Tylko tego jej było trzeba, żeby się szlajać po jakimś zadupiu w poszukiwaniu staruszka, najpewniej z taką samą demencją jak u jej mamy. O ile nie większą, bo faceci gorzej się starzeją, a w dodatku na starość wszyscy łapią depresję.”

“Nagle pozazdrościła matce jej otępienia. Sama by chciała zapomnieć o wszystkim, co ją ostatnio spotkało złego. Straciła godność, szacunek dla samej siebie, swoje życie i poczucie bezpieczeństwa.”

“Nagle zrozumiała, kto, a raczej co, nie odstępuje jej na krok. Właśnie, co, bo inaczej nie mogła myśleć o tym czymś, co rozwijało się w niej, dojrzewało i pęczniało jak moczony groch.”

“Ruszył dalej już bezpieczny, lecz wściekły. Jego jedna szansa na milion właśnie poszła się jebać.”