Zaszyj oczy wilkom

Pod względem stylistycznym jest dużo lepiej niż w pierwszej części. Pod względem merytorycznym jest zdecydowanie więcej nieprzewidzianych zwrotów, jest dużo więcej wątków pobocznych, które pięknie się ze sobą przeplatają i łączą. "Zaszyj oczy wilkom" ma w sobie dużo więcej magii i magnetyzmu niż "Idź i czekaj mrozów". Fantastyczne zakończenie, które zaszczepia w czytelniku jak najszybszą chęć przeczytania tomu III.

W kwietniu 2018 roku sięgnęłam po powieść z gatunku fantasy „Idź i czekaj mrozów”Marty Krajewskiej. Spodobała mi się tak bardzo (słowiańskie klimaty to jeden z moich ulubionych wątków), że natychmiast zakupiłam drugi tom cyklu Wilcza Dolina. Do tej pory nie miałam jednak czasu, by go przeczytać, aż wreszcie… udało się! Czy warto było wrócić do Wilczej Doliny?

Akcja powieści „Zaszyj oczy wilkom” rozgrywa się na przestrzeni roku. Opiekunka Wilczej Doliny, Venda, staje przed nie lada wyzwaniem, które w dużej mierze uniemożliwia jej wypełnianie obowiązków związanych z ochroną mieszkańców wioski. Cena za powrót ukochanego wilkara okazuje się być naprawdę wysoka. DaWern strzeże dziewczyny, chociaż sam również nie ma lekko. Wciąż nie zapuszcza się do wsi, a ludzie wrogo na niego patrzą. Mimo problemów miłość między dziewczyną a wilkarem kwitnie, choć nie można by tego uczucia nazwać słodkim czy delikatnym. Czego zażądał od Vendy Pan Lasu za powrót DaWerna? Czy wilkar pozostanie wierny swojej ukochanej?

W okolicznych lasach pojawia się wilkołak, giną ludzie. Do Wilczej Doliny przybywa trzech obcych mężczyzn, którzy zamierzają szukać legendarnego skarbu wilkarów. Młodzi mieszkańcy wsi łączą się w pary wbrew woli rodziców, co nie zawsze kończy się dobrze. Atra, przez wszystkich mieszkańców postrzegana jako wywyższająca się księżniczka ...

Wilcza Dolina mknie przez pory roku, od Szczodrych Godów do Rusaliów, a pod strzechami tajemnice mielą żarna niezgody, krew przyciąga zło, a ludzie - jak to ludzie - rzucają oskarżenia i starają się nie myśleć o nieboszczykach we własnych szafach.

Bardzo emocjonująca część, sekretów przybywa, a Venda nie dość, że musi szukać pewnego dziecka, chronić dolinę, a także ratować swego wilkara, będzie musiała także mierzyć się z przekleństwem Pana Lasu.

W tym tomie jest więcej magii, mamy dalej opiekunkę w czerwonej kapocie, ale także pojawia się odniesienie do legendy o królowej zimy. Także dużo problemów obyczajowych wsi, ale tak jak zwykle mnie one nużą, Marcie Krajewskiej udało się mnie zaciekawić - styl jest lekki, czuć słowiańskość, okraszoną miodem i zielem.

Uroki, wdzięczność lasu, pradawne bóstwa, wiedźmy, łowcy nagród i dużo wilków, w cudownej słowiańskiej otoczce.

Właśnie przeczytałam ostatni tom, więc mogę Wam napisać o całości...

Niosę Wam więc dobrą wieść o Wilczej Dolinie!

To była epicka przygoda, która na pewno zostanie ze mną na dłużej. Nie potrafię powiedzieć, który tom jest najlepszy, bowiem one wszystkie razem tworzą nierozerwalną całość...

Gdy czytałam pierwszy tom spodziewałam się chyba czegoś innego - w sensie, że nie spodziewałam się zupełnie jak może się potoczyć ta niepozornie zaczynająca się historia... Autorka bardzo miło wyprowadziła mnie totalnie w las, by na koniec moja budzia coraz częściej otwierała się z wdziwieniu i zachwycie jednocześnie - jak to?! no w sumie to logiczne, ale... wooot???

Poznajemy wioskę Wilczą Dolinę, opiekuna, dowiadujemy się, że poza kręgiem ognia w lesie czyhają różne potwory i demony... Co prawda w całej serii jesteśmy świadkami kilku potyczek, ale dobrze, że nie nasiąkła cała powieść tym... (tutaj odnoszę się do serii Pauliny Hendel o Żniwiarzu, jakże inna seria, a także ją uwielbiam!) Ale poznajemy też kilka najważniejszych postaci w tej historii.

Jak sama autorka przyznaje minęło 10 lat od pierwszego tomu do trzeciego. Nie wyobrażam sobie, jak ja to przeżyłam. Pamiętam jak kupiłam pierwszy tom Idź czekaj mrozów i odłożyłam na półkę, wiedząc, że będzie drugi tom, potem drugi kupiłam odkładając na półkę, mówiąc no to teraz trzeci... Nie wyobrażam sobie, co czuli ci, co c...

Nad Wilczą Doliną zapada zmrok…
Venda jako Opiekunka ma coraz więcej zmartwień na głowie. Do wioski przybywają dziwni goście. Las staje się śmiertelnie niebezpiecznym miejscem, bo każdej pełni słychać wycie wilkołaka. Ponad to pomoc Pana Lasu okazała się wyjątkowo kosztowna. Dziewczyna nie dość, że musi poradzić sobie z obietnicą jaką złożyła to i nowym zagrożeniem. A nieszczęsny los podkłada jej coraz więcej kłód pod nogi.

W drugiej części jesteśmy wrzuceni od razu na głęboką wodę. Akcja wciąga nas niczym topielec w wir wodny. i trzyma mocno w swoich łapskach. Dzieje się naprawdę dużo, tak dużo, że nie jesteśmy w stanie odłożyć książkę choć na chwilę. Nieustannie mierzymy się z nowym zagrożeniem.

To co od razu rzuca się w oczy to lepsza korekta i redakcja powieści. Błędy widoczne w części pierwszej zostały konsekwentnie naprawione, chronologia wydarzeń nie kuleje i czytanie jest po prostu czystą przyjemnością.
DaWern nieźle mnie zaintrygował. Serio. Postać ta zyskała głębi, pokazał swoje zęby i pazury jak przystało na Ostatniego Wilkara. Czuję, że tom trzeci pozostawi mnie z jeszcze większym kacem czytelniczym niż ten drugi.

Pojawiają się nowi bohaterowie, którzy nieźle mieszają w życiu mieszkańców Wilczej Doliny. Intrygują, zwodzą i wywołują totalny galimatias. Kompletnie nie spodziewałam się takiego rozwoju wydarzeń o jaki pokusiła się autorka. Lubię być zaskakiwana, im mniej schematycznie, tym lepiej. Postaci drugoplanowe z poprzedn...