Zbrodnia w szkarłacie

Uroczo powolne poszukiwania skarbu. Które znienacka kończą się morderstwem. bardzo ładny i spokojny kryminał retro.Wielkopolska początku wieków i majątki ziemskie. Temat ładny, ładnie poprowadzony, sympatycznie i konsekwentnie.
Lubię ten cykl i panią Kawiatkowską głównie za to, że jest taka spokojna i zrównoważona w wypowiedzi. Nie chodzi mi o poprawność polityczną, tylko o to, że w zbeletryzowanej powieści potrafi pokazać, ze nie kazdy Niemiec jest zły. Akcja nie toczy się szybko, ale to już jest znak rozpoznawczy tego cyklu. Za to opakowana jest kuchennymi rewolucjami, mnóstwem gwary wielkopolskiej oraz tradycjami. Bez zbędnych wątków, aczkolwiek niezwiązane z akcją akapity czy opisy się zdarzają, ale... to tylko nadaje tej powieści subtelności.

W opinii o poprzedniej powiesci tego cyklu napisałam, ze jest to "kawa z pianką." - i to zdanie zdecydowanie podtrzymuję. Bardzo lubię autorów po których wiadomo czego się spodziewać.

W pięknym majątku, ale na skraju upadłości, mieszka piękna dziedziczka, ale bez posagu. Rodzice zamierzają wydać ją za mąż, ale do końca nie wiadomo za kogo, bo sytuacja uczuciowo-materialno-patriotyczna jest skomplikowana. Do tego wszystkiego gościć trzeba wredną bratową i zahukaną bratanicę. Kiedy pojawia się trup, wydaje się, że nic już nie może pójść gorzej. No, to się właśnie tylko wydaje…

Kolejny bardzo sympatyczny retro-kryminał w wykonaniu Katarzyny Kwiatkowskiej. Jedyne co mam do zarzucenia tej części przygód Jana Morawskiego i Mateusza, to duże zagmatwanie wątków, w których czasami się gubiłam. Jednak atmosfera gorączkowo przygotowywanego wesela, którą udało się autorce wyczarować pod koniec książki, maskuje skutecznie ten chaos i zaciera wrażenie, że zakończenie wyskoczyło trochę z rękawa.

"Zbrodnia w szkarłacie" to czwarty tom przygód Jana Morawskiego i jego kamerdynera, Mateusza. Po trzecim tomie serii, w którym zabrakło tych kluczowych postaci, trochę obawiałam się lektury, ale okazało się, że zupełnie niepotrzebnie. Katarzyna Kwiatkowska powróciła w pięknym stylu po niezbyt udanym eksperymencie, którym było oddanie sterów Konstancji ;-)

Jesteśmy w roku tysiąc dziewięćsetnym. Jan wraz z nieodłącznym Mateuszem przybywają na ślub kuzynki Morawskiego, Heleny. Przy okazji samozwańczy detektyw zostaje poproszony o pomoc w odnalezieniu skarbu, który nestor rodu ukrył gdzieś na terenie rodowego majątku Jeziora pod Poznaniem. Jan pamięta z dzieciństwa dziadka, który tworzył dla wnuczka szarady i zagadki. Mężczyźnie udało się już rozwiązać wszystkie rebusy pozostawione przez starszego pana, poza jednym, tym najważniejszym, wskazującym miejsce ukrycia skarbu. Czy wspomniany skarb, będący posagiem Heleny, faktycznie istnieje? Czy ślub dojdzie do skutku, skoro posag Heleny wisi na włosku?

Poza wątkiem poszukiwania skarbu mamy, rzecz jasna, zbrodnię. Kilka dni przed ślubem (który właściwie zostaje odwołany, lecz za sprawą gospodyni Jezior, Jerzowej, przygotowania trwają) w majątku zostaje zastrzelony tajemniczy mężczyzna. Jan rozpoczyna śledztwo, odkładając chwilowo poszukiwanie skarbu. Podejrzanych jest wielu, gorzej z motywem. Przesłuchania kolejnych osób ujawniają coraz więcej nieścisłości. Możliwe jest, że ...