Zła

"Zła" to bardzo dobry debiut autorstwa Jarosława Derkowskiego. Ta książka jest zupełnie inna niż się spodziewałam, sądziłam, że to taki typowy romans z elementami powieści obyczajowej, a trafiłam na pełną emocji nieszablonową historię, którą właściwie bardzo trudno jest włożyć w sztywną, stałą ramę.
Ta książka potrafi nie tylko zaskoczyć czytelnika, ale jednocześnie zawiera tak dużą dawkę mocnych doznań, że naprawdę trudno będzie o niej zapomnieć. Myślę, że przez długi czas jeszcze ta opowieść będzie we mnie żyła. Mocna, dosadna, ale warta uwagi.

Decydując się na zrecenzowanie tej książki, liczyłam na coś, co wstrząśnie moim światem. Przedstawi walkę kobiety o swoje życie i życie najbliższych… czy wiedziałam, że są tam sceny erotyczne? Oczywiście. Czy mimo tego się zdecydowałam? Jak widać… czy żałuję?

Jarosław Derkowski zainspirowany muzyką The Tiger Lillies postanowił stworzyć historię Dominiki, właścicielki domu uciech dla dorosłych, jej rodziny i… mroku, który czai się w najbardziej zagrzebanych zakątkach ludzkiego umysłu.

Początkowo czytało się szybko. Płynęłam przez ten tekst stwierdziwszy, że autor mógłby napisać coś z większym potencjałem. Od razu można wyczuć, że jest stworzony do zbierania przypadkowych słów i składania ich w piękne frazesy. Niestety tutaj tematyka była taka jaka była — i też można było zrobić z tego naprawdę dobrą książkę. Strasznie żałuję, że potencjał nie został do końca wykorzystany.

„Chciałaby uciec, zatracić się w zemście i problemach dnia codziennego. Wie, że to jednak samo się nie rozwiąże, że musi jakoś stawić temu czoła. Chce jej się wyć, krzyczeć i bić, i drapać jest wściekła na świat. Może na Boga. Może gdyby w niego wierzyła, wściekłaby się na niego, może wtedy wszystko byłoby łatwiejsze. O ileż łatwiej żyje się tym, którzy mogą zrzucić odpowiedzialność na Stwórcę. Jednak to ona czuje się stwórcą, to ona stworzyła to miejsce i to życie, więc musi sama si...

Według mnie książka jest prawdziwą grą psychologiczną. Narrator bowiem zanim cokolwiek nam przekaże, uzmysławia nam plusy i minusy tej sytuacji. Jest brutalnie szczery i nazywa rzeczy po imieniu. Widzi, że ludzie często zakładają na twarz maski, które zmieniają w zależności w jakim towarzystwie przebywają. W tym wypadku mówi o dzieciach, które dla rodziców mają inną maskę, w szkole zmienia się ponownie i trzecia to jest ta o której zazwyczaj wie tylko sama postać. Ukazuje nam przykłady życia w rutynie na podstawie zachowań swoich bohaterów. Tłumaczy w jaki sposób człowiek widzi drugiego człowieka i dlaczego tym samym wzrokiem nie mierzy samego siebie. Pisze o tym, że rodzice kpią ze strachu swoich dzieci, podczas gdy sami będąc dzieckiem tego się właśnie bali. W zaklętej historii podsuwa nam sytuacje w których być może nieświadomie krzywdzimy innych. To coś na podstawie cytatu ,, Kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamień". Dla mnie to opowieść o grzechach sumienia z przypomnieniem o spowiedzi do której dostąpić można w każdej chwili. Może na początku nieco dziwnie jest napisana, lecz po kilku stronach dopiero dociera do naszego mózgu o czym czytamy. Nikt z nas nie lubi być oceniany, więc jakim prawem sami robimy to innym? To pozycja w której bohaterzy są przedstawieni bardzo dobrze, choć w większości od strony psychologicznej, tak, jak widzą ich inni. Poznając Dominikę możemy jej tylko współczuć z uwagi na trudne dzieciństwo i podziwiać ją, że mimo czwórki dzieci st...