Opinia na temat książki Złote blizny

Co to była za historia!
Szalona, bolesna, zachwycająca!
Muszę stwierdzić, że stęskniłam się za tym lekko szorstkim i gorzkawym stylem Ani Dąbrowskiej. Zachwyciła mnie niebanalną fabułą Złotych blizn. Historia dwóch osób zmagających się z traumą, w którą umiejętnie został wpleciony wątek terapii z wykorzystaniem sztuki naprawiania ceramiki. Niesamowite, zaskakujące! Abby i Tyler, dwójka życiowych rozbitków, dziennikarka, która boi się jazdy samochodem, i muzyk, który stracił sens życia, a do tego terapeutka, stosująca nietypowe metody. Już samo to połączenie jest mocno intrygujące. Ale to tylko wierzchołek góry lodowej. W tej historii zachwycałam się detalami, niuansami, zawiłościami, które układały się w przepiękną całość. Samo porównanie ludzkiej duszy do kruchej porcelany - wzruszające! Watek muzyczny i wspomnienie ulubionego zespołu Ani - obłęd!
Ale jest coś, co uważam za najważniejsze - przesłanie.
Strata. Ta historia jest o stracie. To ona jest ukrytą bohaterką tej powieści. Strata, która boli, która zostawia ogromną pustkę w ludzkim sercu, strata, która prowadzi do załamania psychicznego.
Do samego końca nie byłam pewna, jak zakończy się ta historia. Ale to, co zafundowała nam autorka, rozwaliło mnie po całości. Nigdy nie wątpiłam w to, że Ania potrafi wzbudzić emocje, ale w tym przypadku przeszła samą siebie.
Ostrzegam, ta książka nie jest łatwa, ale dla takich właśnie zarywamy noce i odkładamy obowiązki domowe na później. Takie kochamy najbardziej, nieprawdaż?