Zły król

Trochę obawiałem się tej części. Przeczytałem już wiele książek YA i martwiłem się, że ta część wpadnie w schematy. Na szczęście jest wręcz przeciwnie.

W trakcie historii mamy okazję bliżej poznać Cardana, Dwór Cieni oraz rodzinę Jude. Kolejny raz towarzyszymy jej w pałacowych intrygach, które musi rozwikłać. Stawką jest jej obecność na dworze, jako królewskiego seneszala.

W tej serii bardzo podoba mi się to, że główna bohaterka nie jest słodkopierdzącą istotką, która z niczym nie potrafi poradzić sobie sama. Wręcz przeciwnie - Zły Król pełny jest historii, gdy Jude musi wziąć sprawy w swoje ręce.

Kolejnym aspektem, który mi się podoba jest to, że mimo że akcja w tej części głównie toczy się w zamku, mamy również możliwość bliższego poznania świata i jego historii, co powoduje, że wszystkie wydarzenia nie są już tak oderwane.

Black świetnie buduje napięcie - przyznam szczerze, że spodziewałem się wszystkiego, tylko nie takiego zakończenia. Wspaniały plot twist, który zdecydowanie zachęcił mnie do sięgnięcia po Królową Niczego.

Ta część w moim odczuciu jest ciut lepsza, ale na takie 7.5, gdyby tyle można byłoby dać. Przede wszystkim myślę, że język autorki jest bardziej "elastyczny", rozwinięty. Dużo przyjemniej się to czyta, zdania nie są już krótkie i urywkowe. Oprócz tego, zdecydowanie w "Złym Królu" tekst jest inteligentniejszy, bardziej zagadkowy. Jude już ma "co nie co" w głowie, Cardan dopasował się do roli króla (chyba nawet i za bardzo). W końcu są faktycznie nieprzewidywalne zwroty akcji, a sama książka bardzo wciąga do świata elfów. Fabuła w kilku miejscach mogłaby być bardziej rozwinięta, ale podejrzewam, że uniemożliwia to trochę narracja pierwszoosobowa. Ponad to, mamy tu raczej przedstawiony bardziej charakter i rozwój Cardana niż Jude, która tylko trochę po prostu odbija się jak piłeczka od wszystkich ważnych wątków. Zebranie rady - szpiegowanie - pilnowanie Cardana - spiskowanie - pilnowanie rodziny. I tak kilka kółeczek w czasie trwania książki. Poza tym, trochę szkoda, że postacie jak Loki czy Taryn całkowicie zostały zepchnięte na dalszy plan, tak że tylko wiemy, że są, niby mieszają w historii bohaterów, ale nic poza tym, nie mają dużego wpływu jako faktyczna osoba na historię. Czy było znowu dużo polityki i intryg dworskich? Tak. Czy to dobrze? Osobiście uważam, że świetnie. Nadaje to książką Black specyficznego i niepowtarzalnego charakteru, byłam bardzo ciekawa strategicznych posunięć bohaterów. Całość znowu do przeczytania w dwa dni z zapartym tchem.

Zdecydowanie najlepsza książka jaką przeczytałam w kwietniu. Trochę niechętnie sięgnęłam po kontynuację Okrutnego księcia, bo uważam, że pierwszy tom był ok ale bez fajerwerków. Teraz wiem, że był preludium do dalszej części historii. A ta porwała mnie bez reszty. Kurcze autorka odwaliła kawał dobrej roboty. I oczywiście pozostawiła nas z kolejną niewiadomą. Nie mogę doczekać się kolejnej części.

,,Zły król" to kontynuacja serii. Wydarzenia dzieją się pięć miesięcy po zakończeniu ,,Okrutny Księcia" od Holly Black. Od razu muszę was uprzedzić, że doświadczycie ogromnego załamania i wasza psychika ucierpi czytając tę część.

W Elfhame zapanował porządek. Jude pod wpływem magii sprawuje władzę nad Cardanem i królestwem, co on jej na każdym kroku utrudnia. Po usadzenia go na tronie jego nienawiść do niej rośnie. Choć słucha jej rozkazów, niemal na każdym kroku stawia opór, rzuca jej wyzwania i jest w tym znakomity. Lecz nawet jego nienawiść nie potrafi ugasić ich pragnienia, które wciąż rośnie i uczuć, którymi siebie darzą. Chodź starają się tego nie okazywać, martwią się o siebie i czym bardziej zagłębiamy się w ich historie tym bardziej widzimy ich uczucia.

Władzę znacznie łatwiej jest zdobyć, niż ją utrzymać. Takie słowa wypowiedział do Jude Madok, gdy była jeszcze dzieckiem i właśnie te słowa idealnie opisują sytuację w królestwie. W Krainie Elfów nie ma czegoś takiego jak sprawiedliwość. Zdrajcy i wrogowie są wszędzie, a nawet Jude nie może dostrzec ich wszystkich. Strach jaki ją ogarnia wciąż rośnie, a jedyną informację jaką posiada to, że ktoś, komu ufa, już ją dradził.

Jude w nowej roli seneszala króla sprawuje się świetnie, niestety Wieczna Rada nie chce przyjąć tego do świadomości i na każdym kroku okazuje jej brak szacunku. Dalej znakomicie wykorzystuje swoją możliwość kłamania oraz staje się odporniejsza na trucizny. Dobrze wiemy...

Recenzja powstała dla grupy Fantastyka na luzie.

Złego Króla zaczęłam w Sylwestra, tak na dobre, bo nie liczę tych paru stron przeczytanych wcześniej.

Nie oczekiwałam niczego po tej kontynuacji. Byłam po prostu ciekawa jak się potoczą dalsze losy Jude i Cardana. Gdybym jednak je miała jakieś, powiedziałabym, że się nie zawiodłam, ale tak to mogę tylko powiedzieć, że bardzo dobrze się bawiłam.

Książkę czyta się dobrze. Jest lekka w swoim stylu, a akcja płynie gładko, tak że nie ma żadnych zastojów. Uważam to za niewątpliwy plus książki no i wielką zaletę autorki. Stowrzyć historię, którą chce się czytać dalej, to jest (w dzisiejszych czasach coraz większa) sztuka.

Co otrzymujemy w tej części? Ano po kolei.
Jude ma władzę nad znienawidzonym Cardanem. W końcu czuje się ważna. Wie jednak, że zdobycie władzy nie jest tak trudne jak jej utrzymanie. Knuje więc, spiskuje, stara się przewidzieć posunięcie każdego z osobna. Nie jest jednak nieomylna.
Cardan zdaje się coraz bardziej zachowywać jak władca. Walczy jednak z pożądaniem, które czuje do Jude. Co zwycięży?

W tej części mamy więcej spisów, więcej nieoczekiwanych zdarzeń i chyba więcej Cardana VS Jude, chociaż będąc szczera wciąż mi jest tego duetu za mało. Czekałam aż ich relacja się rozwinie i kiedy w końcu pomyślałam "no nareszcie", wszystko się znowu komplikowało i znajdowałam się w punkcie wyjścia.

Podobało mi się, że autorka nie bała się upływu czasu. Jak d...

Wow! Jestem w szoku. Tego się nie spodziewałam. Szczerze nie wiem, co mam Wam powiedzieć. Książka doprowadziła mnie do skrajnych emocji. Potrafiłam się śmiać, krzyczeć, a nawet zdarzyła się łza I to nie jedna. Były nawet momenty, w których siedziałam i patrzyłam w ścianę, ledwo mrugając. Zacznę może od krótkiego opowiedzenia o książce.

Jude od pięciu miesięcy jest prawą ręką Najwyższego Króla elfów. Cardan jedynie gra. Wszystkie obowiązki, zgodnie z umową, spadły na dziewczynę.

“Przyjrzyj się swoim poddanym. Jaka szkoda, że żaden z nich nie wie, kto jest ich prawdziwym władcą.”

Dochodzi do zamachu na króla. Jednak przez to, iż jest śmiertelną istotą, rada ją ignoruje. W międzyczasie główna bohaterka dowiaduję się, że najbliższa osoba ją zdradzi. Ale czy tylko jedna? Moim zdaniem wzięła na siebie za dużo obowiązków, które ją przytłoczyły. Jest przemęczona. Stara się zapobiec wojnie, która ma nadejść.

Uwielbiam poczucie Cardana. Szczególnie to jak w umiejętnie potrafi obrazić, a jednocześnie skomplementować w jednej wypowiedzi. A nawet zdaniu. Młody elf w końcu otwiera się przed Jude. Jego monolog, podczas jednej z ich rozmów zawiera, więcej niż mogłam sobie to wyobrazić. W końcu mogłam poznać co tak naprawdę myśli o niektórych sytuacjach.

Pojawia się również wyczekiwany przeze mnie motyw hatelove. I to młody król pokazuję śmielej swoje uczucia w odróżnieniu od Jude, która nie chce zaakceptować. Ale czy powinniśmy się jej dziwić...

Po epilogu pierwszego tomu, na "Złego Króla" nastawiona byłam ogromnie pozytywnie. Zapowiadało się coś naprawdę niesamowitego. Jednak to co dostaliśmy... zawiodło mnie.
Ten tom uważam za najsłabszy z trylogii z różnych powodów, jednak jednym z tych największych jest... brak rozwoju bohaterów, zwłaszcza Cardana. Było go w książce bardzo mało, nie poświęcono zbyt wiele czasu na eksplorację tej postaci i zupełnie nie wykorzystano jego potencjału (nie tylko jego zresztą).
Mój drugi największy problem ze "Złym Księciem" to to, że nieco mnie ta część nudziła. Akcja niby jakaś była, ale taka... płaska? Nie wiem jak to bezspoilerowo opisać, ale po prostu nic co się działo nie było specjalnie intrygujące i przesiedziałam książkę nie czując prawie nic. Aż do finału. Bo finał, sam finał.... ten był naprawdę spoko i podniósł trochę moją ocenę książki. Sam epilog nie zapowiadał aż tak epickiej kontynuacji, ale z pewnością coś innego i świeżego.
Ogółem cieszę się, że się z tą historią zapoznałam, ale szło mi czytanie jej dużo mozolniej niż "Okrutnego Księcia" i też zdecydowanie mniej mi się podobała niż pierwsza część.

~Słyszałem, że gdy śmiertelnicy się zakochują, przypomina to odczuwanie strachu. Wasze serca biją szybciej. Zmysły są wyostrzone. Doznajecie euforii, może nawet zawrotów głowy.~

Ciąg dalszy perypetii Jude w świecie elfów.

~Władzę o wiele łatwiej zdobyć niż ją utrzymać.~

Zakończenie pierwszej części sprawiło, że sięgnęłam po drugi tom, z nadzieją że historia się rozkręci. Jak to mówią, nadzieja matką głupich. Wydaje mi się, że było jeszcze gorzej i nudniej niż w “Okrutnym księciu”. Jasne, niektóre wątki były ciekawe i to sprawiało, że czytałam dalej, ale trochę zrobione to wszystko jest po łebkach. Można byłoby z tego wyciągnąć więcej, troszkę dopracować temat. Nadal jestem zachwycona światem i to chyba jedyne co jest dobrze wykreowane. Pojawiło się też dużo polityki, której fanką nie jestem i mnóstwo knowań nad przejęciem władzy. Po tym tomie złapał mnie zastój czytelniczy, nie mam na razie ochoty czytać trzeciej części, chociaż niedługo pewnie do niej wrócę, aby już dokończyć serię. Może gdybym była młodsza, bardziej spodobała by mi się ta trylogia.

"Złego Króla" czytało mi się dobrze. Czy tak samo dobrze, jak poprzednią część? Nie. Historia dalej urzeka, ale zaczyna męczyć mnie narracja pierwszoosobowa. Szczerze mówiąc zdecydowanie bardziej interesuje mnie postać Cardana niż samej Jude. Chciałabym, żeby było go więcej. Owszem obserwujemy tu jego rozwój i na samym końcu zaskoczył mnie całkowicie pozytywnie, ale zdecydowanie chciałabym go więcej. Sama Jude? Jakoś niespecjalnie przypadła mi do gustu. Zrobiła się bardziej wyszczekana, ale to wszystko. Nie widziałam u niej specjalnego rozwoju. Brakowało mi za to Lokiego, Vivi (z której również zrobiono - zbyt ciepłą kluchę - w moim mniemaniu), a także Taryn (która niby to knuje, ale do końca nie wiadomo o co jej chodzi...). Było dobrze, ale nie najlepiej.

Drugi tom przygód śmiertelnej dziewczyny w świecie elfów jakoś mnie nie wciągnął. Bardziej mi to przypominało polityczną przepychankę niż fantastykę. Jude rządzi krainą Elfhame, kierując każdym krokiem prawowitego władcy. Trudno mi uwierzyć w scenariusz, że człowiek mógłby tak "wodzić za nos" całą zgraję przebiegłych, nieśmiertelnych, pełnych magicznych mocy istot. Charakter i ambicje głównej bohaterki też mnie nie przekonują. Niby wszystko robi dla dobra braciszka i nie interesuje ją władza, jednak rządzi krainą z wielką lubością i uważa się za nieomylną. Ani myśli porzucić życie, które wiedzie. Nie mogłam się przemóc, żeby ją polubić. Może to właśnie wpływa na mój osąd...

Choć pierwsza część nie przypadła mi do gustu, to dałam szansę kolejnej... i znowu żałuję swojego wyboru.

Akcja kolejny raz była przedstawiona w nudny sposób i bez polotu. Postać Jude bardzo mnie irytowała, ponieważ została przedstawiona jako bohaterka, który wszystko potrafi, do wszystkiego jest zdolna i rozwiąże każdą zagadkę. Autorka zrobiła z niej postać idealną, co niekoniecznie mi się podobało.

W dodatku wątek miłosny z Cardanem jest bardzo niedopracowany, a bohaterom brakuje chemii. Nie wspomnę już nawet o tym, że dawno nie spotkałam tak apatycznego głównego bohatera jak Cardana.

Przeżyłam miłe zaskoczenie, ponieważ IItom okazał się być lepszy od pierwszego 😀 Książka zawiera o wiele więcej intryg. Akcja pędzi nawet na chwilę się nie zatrzymując. Bohaterowie widocznie się rozwijają a relacje między nimi stają się niesamowicie zawiłe i jednocześnie intrygujące. Czytając myślałam o tej książce jak o dobrej fantastyce, która rozwija się z tomu na tom. W końcu nie miłość ani też szczególnie modne wszędzie trójkąty miłosne odgrywają tu główną rolę.Aż dotarłam do zakończenia, które rozłożyło mnie na łopatki. No żeby tak skończyć ... 😈

Dosłownie ją pochłonęłam :D Jedna z najlepszych książek, jaką miałam w ręku tego roku. Po przeczytaniu pierwszego tomu, z niecierpliwością czekałam na kolejną część i nie zawiodłam się :) Po raz kolejny urzekła mnie opisana przez autorkę przyroda, pełne zwrotów akcje oraz poczynania bohaterów. Ponadto, Holly Black każdą książkę kończy w takim momencie, że po przeczytaniu główkuję, co tez wydarzy się w kolejnej części. Uważam, że ta książka jest nawet lepsza, niż tom 1. Z czystym sercem polecam osobom, które tak jak ja, uwielbiają książki o Elfach.