Zmierzch przemocy. Lepsza strona naszej natury

Czytanie "Zmierzchu przemocy" Stevena Pinkera uznaję za niezwykle cenną przygodę intelektualną. Pozycja jest dość duża objętościowo i wymagająca skupienia. Lektura tej monografii nie pozostawiła mnie obojętnym na poruszane kwestie. Już powyższe ogólniki świadczą, że gorąco polecam pracę, a szczegółowo uzasadnię to poniżej.

Syntetyczność pracy jest paradoksalnie wzmacniania przez wydarzania ostatnich lat, które siłą rzeczy nie mogły być przedmiotem analiz Pinkera. Chodzi mi oczywiście o Arabską Wiosnę. Autor pracę oddał do druku wiosną 2011, kiedy zamęt w Tunezji i Egipcie nabierał rozpędu. Jedynie wspomniał, że wydarzenia na północy Afryki będą miały konsekwencje globalne.

Nam, mądrzejszym o ostatnie 5 lat, wydawać by się mogły najważniejsze tezy autora co najmniej niepełne. Jednak tu wychodzi błyskotliwość Pinkera. Skoro przekonująco argumentował, że XX wiek nie jest najbardziej morderczym wiekiem w historii naszego gatunku, to zapewne pisząc pracę dziś nie zmieniłby zdania na podstawie bliskowschodnich zajść.

Argumenty jakie wytoczył w obronie swojej fundamentalnej tezy o zaniku przemocy są w większości nie do zbicia i zaledwie mniejszość z nich może być uznana za dyskusyjne.

"Zmierzch przemocy" jest wprost brawurowa na pierwszych 400-stu stronach. Przegląd ludzkich zachowań na przestrzeni wieków, ciągła socjalizacja w kierunku poprawy życia każdego to bardzo przekonujący rys pochwały ludzkich poczynań. Jedynie brakuje mi tutaj odniesie...