Żubry lubią jeżyny

Objętość tej niepozornej książeczki (122 strony) oraz jej tytuł do tej pory skutecznie zniechęcały mnie do lektury. Kolejny raz przekonałam się jednak, że nie warto polegać na pierwszym, powierzchownym wrażeniu.

W książce opisane jest nie tylko menu Bielików, Bocianów białych i czarnych, Rysiów, Niedźwiedzi, Wilków czy tytułowych Żubrów, ale też niektóre ich zwyczaje, a przede wszystkim zagrożenia, jakie grożą tym gatunkom we współczesnym świecie.

Czytając cały czas miałam poczucie, że Autor doskonale wie, o czym pisze, że książka ta jest wynikiem jego doświadczenia w obcowaniu z przyrodą, a nie tylko produktem, który powstał, bo jest moda na książki o przyrodzie (nie wiem dlaczego, ale ten „żartobliwy” tytuł budził we mnie taką obawę).

Z książki dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy, choćby tego, że wilki są daltonistami (co pomaga im w wychwytywaniu większej ilości szczegółów, nawet najmniejszego ruchu), że niedźwiedź jest w stanie zabić żubra, że bociany coraz częściej rezygnują z lotu do Afryki i zatrzymują się na hiszpańskim Złotym Wybrzeżu. I najważniejsze – że w Bieszczadach też są żubry! O wielka nieświadomości – ja, mieszkanka Podkarpacia, o tym nie wiedziałam.

Lektura każdej książki poświęconej zwierzętom jest dla mnie wielką lekcją pokory, bo nasi bracia mniejsi, choć nie chadzają do szkół, wykazują się wielką inteligencją, instynktem, wolą przetrwania.

Książka porusza też inną ważną kwestię – niszczycielskiego wp...