Artyści '44 recenzja

Warszawa lat trzydziestych to miejsce wypełnione barwnymi postaciami. Teatry, kina i kabarety — właśnie tam skupiało się całe kulturalne życie i właśnie te formy sztuki przeżywały swój rozkwit. Do tego kawiarnie, dancingi oraz restauracje pełne były interesujących osobowości. A potem nadszedł rok '39 i zaczęło się piekło. Na miasto spadły bomby i nic innego nie miało znaczenia. Tyle że nawet w tak trudnych czasach sztuka była ludziom potrzebna, by złapać oddech. Ta jawna mogła być jedynie propagandowa, ale ta tajna... Ona dawała siłę. W okupowanej Warszawie — bo jednak to na tym miejscu skupia się Agnieszka Cuała — odbywały się liczne występy artystyczne. W lokalach zgrupowań Armii Krajowej, gospodach żołnierskich, szpitalach, schronach, podwórkach, ogrodach, mieszkaniach prywatnych... Tajna sztuka kwitła, by stać się jedną z form walki o wolność.

Artyści w walce. Powstańcza scena. Artyści cywile. U progu kariery. Na takie cztery części Cubała podzieliła ten tytuł. A każda z nich została wypełniona inspirującymi osobowościami. Ludźmi, którzy byli artystami oraz powstańcami. Artystami oraz ludźmi, którzy cierpieli przez wojnę.

„Artyści '44" to książka, której zawartość trzeba dawkować. Każda strona pełna jest życiorysów, rysów i inspiracji. Każda mówi o kimś, kto wart jest pamiętania. Agnieszka Cubała wykonała ogrom pracy, ogrom DOBREJ pracy, przy tworzeniu tego tytułu i nie jestem zaskoczona. W końcu mówimy o kobiecie, która za popularyzację tematu Powstania Warszawskiego dwukrotnie otrzymała nagrodę Klio oraz odznakę Zasłużony dla Warszawy. Tym razem czytelnikowi przedstawiła dokładnie to, co obiecała i jestem jej za to ogromnie wdzięczna. O drugiej wojnie światowej czytałam bowiem ogrom tekstów oraz oglądałam ogrom dokumentów (kilka tytułów zostaje wspomnianych w tej książce), ale pierwszy raz spotkałam się z skupieniem wokół sztuki. Z połączeniem artysta—wojna. I okazało się, że właśnie tego potrzebowałam. Że właśnie tę lukę w mojej wiedzy chciałam zapełnić.

Jedno ale. Za dużo osób, zbyt powierzchownie czasami potraktowanych. Nie mniej — tytuł wart uwagi.

Zostawię Was z fragmentem słów, które kończą tę książkę. „(...) wolność i pokój nie są dane raz na zawsze, a poczucie bezpieczeństwa może okazać się iluzoryczne, nie tylko przez różnorodne klęski żywiołowe, ale i na to, że natura ludzka i prawa rządzące światem pozostają od wieków niezmienne".