Atlantis Rising. Tom 2. Miasto demonów recenzja

„Miasto demonów” zaczęłam czytać ponad pół roku po części pierwszej. Bardzo się cieszyłam na to, że dowiem się co wydarzy się po tym jak Elan razem z Simone i Kalebem uratowała ludzi i przeniosła ich dzięki sztucznej inteligencji zwanej Merlin na wyspę, którą nasza bohaterka nazwała Atlantyda.

Uciekli przed demonami, budują nowe miasto i aby było bezpieczniej otaczają je murami. Dzięki temu, że nad wszystkim czuwają jej najbliżsi, czyli Simone i Kaleb, to Elan ma trochę czasu dla siebie aby zgłębić siebie. Pewnego razu w Śnieniu (coś na kształt letargu) przychodzą do niej trzej Mędrcy i ujawniają przed nią, że może być wybawicielką ludzkości ale o tym może zdecydować tylko ona sama. W związku z powyższym Elan decyduje się samotnie podjąć walkę i trafia do ludzkiego miasta, Lemurii – miasta w którym panują demony. A w nim zaczyna się dziać coś dziwnego co bardzo intryguje naszą młodą bohaterkę.

W Lemurii spotyka sprzymierzeńców, braci Brokkera i Sindri – kogoś w stylu Kaerna, znanego nam już części pierwszej. Demona, który pomagał ludziom. Demona dzięki któremu przetrwała ona i cała reszta ludzi, którym pomogła się osiedlić na Atlantydzie.

Nowe miasto, nowi bohaterowie, nowe dramatyczne wydarzenia, kolejne walki, które powinny były być przegrane a jednak zostały wygrane. I ona taka dzielna i opanowana mimo, że taka młoda. Bohaterka w każdym calu.

Niestety druga część wydaje mi się bardzo naiwna. Nie odczuwałam tego tak czytając pierwszy tom. Z przykrością stwierdzam, że ta część opowieści nie przeniosła mnie w ten wyimaginowany wymiar dzięki któremu polubiłam twórczość Evana Currie’go. Jak dla mnie jest zbyt infantylna i tak mało realistyczna, że aż mnie w pewnych momentach głowa zaczynała boleć. Niekiedy odnosiłam wrażenie, że co poniektóre dialogi były pisane przez nastolatka. I może tak było? Nie mogłam pozbyć się uczucia, że autor dopiero uczy się pisać. Jakby się uwstecznił.

Mimo wszystko dobrze było się ponownie znaleźć w świecie fantazji Evana Currie’go nacieszyć się humorem Merlina, i pyskówką Elan oraz obserwować jej walkę z władczynią Lemurii - Ser’Goth nazywaną Jaśnie Pani i demonem drugiego kręgu.

Mimo tak słabej oceny jaką daję na pewno skuszę się aby sięgnąć po kolejną jej część bo najzwyczajniej w świecie pragnę się dowiedzieć co się wydarzy i jaki będzie los głównych bohaterów, a zagorzali fani twórczości tegoż autora mogą się prawdopodobnie nie zgodzić z moją subiektywna oceną, jednak ilu czytelników tyle opinii i życzę wszystkim miłych chwil spędzonych z książką w ręku.