Para zza ściany recenzja

Rodzice Anne i Marco Conti idą na imprezę, po powrocie zastają puste łóżeczko, córeczka zniknęła. Kto ją porwał, czy jeszcze żyje?

Kiedyś spotkałam licho. Licho, takie małe, ostatnio się nie pokazywało, tym razem mnie ostrzegało. „Nie czytaj, już to było”. Nie posłuchałam ponieważ go dawno nie widziałam i w sumie po przeczytaniu zachwytów innych recenzentów zaryzykowałam. I jak myślicie, co teraz robi? Siedzi w kącie i się śmieje…

Teraz już na poważnie,

Pierwszy absurd, zostawienie niemowlaka przez rodziców samego w domu. Serio? Wystarczyłoby opiekunkę, sąsiadkę, niech zaśnie, niech ją ktoś trzaśnie. Mimo, że matka miała niby wcześniej depresje, ale ojciec, który prawie miał oddać życie za córkę, nie wyobrażam sobie takiej sytuacji. Następnie w połowie książki wiadomy jest motyw porwania i winny, dobrze można i tak. Niestety pisarka postanowiła „zaskoczyć” czytelnika zmieniając coś niecoś na końcu – wyszedł film klasy c, a samo zakończenie to już marzenie koszmarów sennych. Filmy klasy c są o niebo lepsze, zawieszenie w niedosycie, bo w sumie scena ma coś wzbudzać, tylko ja nie mam kompletnie pojęcia co.

Bohaterowie jest ich w sumie sześciu, rodzice, dziadkowie, sąsiadka i policjant prowadzący sprawę. Rodzice i ich monologi irytujące, dziadkowie banalni, sąsiadka wprowadzona chyba tylko dla ostatniej sceny i wszechwiedzący policjant, robiący z wszystkich idiotów.

Psychologiczna warstwa, a w sumie jej brak. Nie wiem może moje podejście do tego tematu jest inne niż większości. Niestety dla mnie, ani odkrywcze, ani rewolucyjne jest stwierdzenie, że rodzice kochają dzieci, dziadkowie nie kochają zięciów, a żony są między młotem, kowadłem. Jedyne zaciekawienie to wydarzenia z liceum matki, ale ogólnie nic nie wniosły do całości, wzmiankowane znów, aby chyba tylko wprowadzić ostatnią scenę.

Reasumując (ale mądre słowo) banalna historia, jakich wiele, nie wiem dlaczego tyle szumu wokół niej było. Parafrazując (znów mądre słowo) przeczytałam alfabet i miałam się zachwycić, że „a” jest na pierwszym miejscu. Nie tego szukam w thrillerach niestety.

Ostrzeżenie, częściowo słuchałam audiobooka, czasami sprzątanie się przydaje. Masakra. Lektorka nie nadaje się do interpretacji, miejsca, w których miała wyrażać emocje brzmiały jakby obdzierano kota żywcem ze skóry. Nie polecam tej formy.